"Mijn werk was in feite mijn hobby"
Voordat Mulder aan de slag ging als chauffeur, was hij jarenlang werkzaam als postbode bij de PTT, de voorloper van PostNL. "Als 15-jarige ben ik begonnen", beaamt hij. "In die tijd kreeg je eerst nog een opleiding van anderhalf jaar. Daarna ging ik in Middelharnis aan de slag. Tussendoor heb ik ook nog de dienstplicht vervuld. Na een tijdje vroeg de PTT of ik mijn vrachtwagenrijbewijs wilde halen en dat heb ik gedaan. Bij voetbalvereniging Flakkee hoorden ze hiervan en die kwamen met de vraag of ik op zaterdag met een busje de A-junioren naar uitwedstrijden wilde rijden. Zo is het eigenlijk een beetje begonnen."
"Jan Keizer, ik noemde hem altijd ome Jan, was in die tijd planner bij de firma Mijnders. Ook hij benaderde mij om af en toe eens het personeel van het Binnenhof te vervoeren. Omdat ik verschillende diensten had bij de post kon ik dat prima combineren. En zo werd er steeds vaker een beroep op mij gedaan, als het druk was bij het busbedrijf. Ik reed naar de Europoort met personeel van de GEM, maar bijvoorbeeld ook met jeugd naar zwemlessen. Op een gegeven moment vroeg de firma Mijnders of ik zeven weken onbetaald verlof wilde nemen om zodoende met vakantiegangers naar Spanje te rijden. Dat heb ik gedaan en ben daarna niet meer teruggegaan naar de PTT. In mei 1990 ben ik officieel in dienst getreden bij de firma Mijnders. Ik ben begonnen te rijden met busnummer 57 en het laatste busnummer waarin ik heb gereden, is 125."
Indrukwekkende reizen
Sindsdien heeft Mulder heel wat van Europa gezien. Van complete reizen naar de zon of de sneeuw, tot school- en personeelsreisjes en heel veel dagtochten naar evenementen in binnen- en buitenland. "Dat was altijd heel gezellig. Meestal hielpen wat dames met het rondbrengen van de koffie in de bus en was er een gemoedelijke sfeer." Over de vraag welke reizen hem het meest zijn bijgebleven, moet hij even nadenken. "Het waren er zoveel, maar de eerste keer naar Ierland vond ik heel spannend. Ik was daar nog nooit geweest en hetzelfde gold voor Litouwen en de Noordkaap. Maar ik denk ook aan de indrukwekkende reis met Excelsior naar Polen en verder de sponsortochten, zoals de Roparun en de bevrijdingsloop. We brachten de sporters dan naar Wageningen, waar ‘s nachts het bevrijdingsvuur werd ontstoken. Vervolgens liepen de deelnemers in estafettevorm terug. De bus fungeerde dan als volgwagen. Vermoeiend, maar ontzettend leuk om te doen. Ook de reizen naar onder meer bedevaartsoord Lourdes en attractiepark Disneyland Parijs waren erg leuk. En in 1992 had ik het bijzondere genoegen dat ik voor de opening van het Rien Poortvlietmuseum met de bus mocht rijden, waarin Zijne Koninklijke Hoogheid Prins Bernhard zat. En zo kan ik nog wel uren doorgaan."
Aanslag in Nice
Een reis die Mulder ook nooit zal vergeten is die met een groep buitenlandse jongeren. "Die kwamen van overal vandaan om Europa te ontdekken", vertelt hij. "Op 14 juli 2016 arriveerden we in Nice. Ook wij hadden op de boulevard naar het vuurwerk staan kijken en waren na afloop richting het hotel gegaan. Daar hoorden we de schoten. We dachten eerst nog dat het vuurwerk weer begonnen was, maar al snel hoorden we over de aanslag met de vrachtwagen. Toen twee jongeren vervolgens niet kwamen opdagen, vreesden we het ergste. Na een hele nacht wachten kwamen die uiteindelijk weer boven water, maar de schrik zat er goed in."
Gezondheidsproblemen
Sjaak Mulder had zijn pensioen anders voorgesteld. Niet vanwege de coronatijd, maar door gezondheidsproblemen is het anders gelopen. In november 2019 kreeg hij hartproblemen en na een operatie knapte hij niet goed op. "In juni vorig jaar kreeg ik een black-out tijdens een scooterritje en kwam ten val", zegt hij. "Gelukkig heeft een voorbijganger snel gereageerd, anders was ik er nu niet meer geweest. Ik ben zwaargewond naar het Erasmus MC gebracht en heb daar 26 dagen op de IC gelegen. In totaal ben ik 19 weken weggeweest. Een deel daarvan heb ik in het Rijndam doorgebracht voor revalidatie. Sindsdien kan ik niet meer zelfstandig wonen, maar ben nu ingetrokken bij mijn vrouw Carina. We zijn al een paar jaar getrouwd, maar woonden ieder nog in ons eigen huis. We waren allebei al heel lang gewend om alleen te zijn en vonden dat geen probleem. Nu is het allemaal anders."
Dankbaar
Tot slot wijst Mulder naar de enorme stapel kaarten. "Ruim 150 afgelopen week en zo'n 700 berichten op Facebook. En wat denk je van het drumstel daar? Een cadeau van Carina. Kan ik mijn oude hobby weer oppakken. Bovendien kreeg ik een envelop met cadeaucards voor een eigen reis of iets dergelijks voor ons tweeën, een prachtige mok en een foto op canvas van Piet, Arny, Nico en Anne-Marie Sieling. Gemaakt tijdens een van mijn laatste ritjes naar de Keukenhof. Daar ben ik gewoon even stil van en dat wil wat zeggen hoor. Weet je, mijn werk was in feite mijn hobby en de familie Sieling voelde als eigen familie. Ik mis de contacten en het onderweg zijn enorm, maar ben heel dankbaar voor al deze blijken van waardering."