Column: ID
Op donderdagmiddag pluk ik hem uit de speeltuin. "Kom vriend, we gaan je nieuwe ID-kaart aanvragen." Daniël klopt sputterend het zand van zijn knieën, zwaait zijn vriendje gedag en stapt achter in de auto. Tien minuten later lopen we het gemeentehuis binnen. De medewerkster achter de receptie bekijkt de gloednieuwe pasfoto’s van mijn jongste zoon en keurt ze gelukkig goed. "Heeft u ook toestemming van uw partner?" vraagt ze mij dan. "O nee", schrik ik. "Helemaal vergeten. Wat nu?" De medewerkster, die dit uiteraard al eerder bij de hand heeft gehad, komt direct met een oplossing. "Als u uw man even belt en vraagt of hij een briefje wil schrijven en daar een foto van stuurt, is het ook in orde. Plus een kopie van zijn eigen identiteitsbewijs."
BJ hoort mijn vraag geamuseerd aan. "Komt eraan", zegt hij en verbreekt de verbinding. Daniël en ik wachten. Mijn blik is gevestigd op mijn telefoon, waarop niet veel later twee foto’s binnenkomen. De eerste is van het paspoort van mijn man. De tweede van het benodigde briefje: "Bij deze geef ik mijn geliefde vrouw toestemming om een ID aan te vragen voor onze kanjer Daniël Henric de Bakker." Onderstreept door zijn zwierige handtekening. Met enige schroom stuur ik de foto’s door naar de receptioniste, die er de humor wel van inziet. Ze verwijst ons lachend naar de volgende balie, waar de aanvraag daadwerkelijk plaatsvindt. Daniël schrijft uiterst nauwkeurig zijn naam in de rechthoek op het aanvraagformulier. De mevrouw die de aanvraag behandelt, stelt mij in het kader van een onderzoek nog een aantal vragen en we raken even aan de praat. Ondertussen haalt ze het afhaalbewijs uit de printer en geeft het ons mee. "Volgende week vrijdag is je nieuwe ID-kaart klaar, Daniël!" We gaan snel naar huis, want het is tijd om te gaan koken. Als ik de kamer binnenstap, komt Arian echter geschrokken naar me toe. "Mama, er belde net een meneer van de gemeente, die zegt dat je bent weggelopen zonder te betalen! Je moet vandaag nog langskomen."
Ik frons mijn voorhoofd. De mevrouw van de gemeente heeft het niet over betalen gehad en ik was er dus stilzwijgend vanuit gegaan dat dat bij het afhalen zou moeten gebeuren. Sta ik dan nu bij de gemeente als notoire wanbetaler te boek? Maar even later gaat opnieuw de telefoon. Deze keer is het de aanvraagmevrouw zelf. Ze maakt haar excuses, omdat ze door ons geanimeerde gesprek helemaal vergeten is af te rekenen. Zo ga ik dus na het eten opnieuw naar het gemeentehuis om mijn schuld te betalen. Daniël kan er weer vijf jaar tegen. Ik had geen idee dat een nieuwe ID-kaart voor zoveel uitdagingen kon zorgen.