Opiniecolumn: Daar gaat wéér de deurbel
Pijnlijk genoeg viel mijn oog gelijk op twee taalfoutjes, die er hopelijk toentertijd door de eindredactie zijn uitgefilterd. Over mijn eerste zin ben ik nog steeds aardig tevreden, en die past ook naadloos bij dit onderwerp: 'De enige bank die ik vertrouw, is de vensterbank.' En de uitsmijter: 'M’n portemonnee is net een ui, als ik 'em openmaak begin ik te huilen.' Tja. In vergelijking met het studentenleven was het bestaan op de middelbare school nog eenvoudig en goedkoop. Mijn moeder begint tegenwoordig al te zuchten als de deurbel gaat – wéér een pakketbezorger met een gloednieuw boek. Maar ach, ik mag niet klagen. Dus doe ik dat ook niet.
Waar ik evenmin iets mee zal doen, zijn cryptovaluta. Het is wellicht wel simplistisch, maar de materie boeit me op dit moment bijzonder weinig. Natuurlijk zullen er, net zoals in iedere sector, mensen zijn die er goud geld aan verdienen. Natuurlijk zal het de toekomst zijn. Natuurlijk gaat er op dat gebied steeds meer mogelijk worden. Maar voor nu zoeken ze het daar allemaal maar uit. Ik ben A) niet technisch en B), ‘k heb geen geld. Dat maakt de mogelijkheden op dit gebied vrij beperkt. Help me herinneren dat ik er over vijf jaar weer een column over schrijf, wellicht ben ik dan omgedraaid als een blad aan de boom. In de tussentijd: laat dat geld maar rollen – het liefst mijn kant op.