Neem en lees: Iets goeds voor de Heere
Wie was deze Abía? Een jongeman die leefde in een goddeloze omgeving, maar hij vreesde de Heere. Gods genade bewaarde hem in een omgeving waar God niet werd gediend. De Heere schenkt Zijn kinderen genade en Hij onderhoudt die, juist ook in de kleinste mate ervan. Dat doet Hij door alle eeuwen heen, tot op de dag van vandaag.
Christopher Love (1618-1651) was presbyteriaans predikant in Londen. Ook was hij lid van de Synode van Westminster (1643-1649). Tijdens het bewind van Oliver Cromwell werd hij gevangengenomen en stierf hij op het schavot.
De binnenkant van dit boekje zet in met de volgende tekst: Het gekrookte riet zal Hij niet verbreken en de rokende vlaswiek zal Hij niet uitblussen (Jesaja 42:3).
In 'Ten geleide' geeft de vertaler, N.A. Eikelenboom, een korte uitleg. De oorspronkelijk titel van het boek waaruit de vijf preken voor deze uitgave zijn genomen, luidt in de vertaling: Genade: de waarheid en de wasdom en de onderscheiden trap en mate ervan.
Ware genade is in alle gelovigen wel dezelfde, als een gave van God, maar de kracht ervan is veelal verschillend. Bij sommigen is deze gave sterk, bij anderen zwak. Hierover spreekt Love tot vertroosting en bemoediging van degenen die bij zichzelf waarnemen dat hun genade zwak is, en hij vermaant degenen die sterk zijn zich niet boven de zwakken te verheffen, maar hen te ondersteunen en te bemoedigen.
Vaak vermeldt Love teksten over het gekrookte riet en de rokende vlaswiek. Christus verbreekt het gekrookte riet niet, maar versterkt en ondersteunt het. De rokende vlaswiek blust Hij niet uit, maar zal die doen ontvlammen, zodat deze veel licht zal verspreiden. De preken werden gehouden in maart 1650, in St. Lawrence Jewry, Londen, waar Love predikant was. De wens en bede van de vertaler is, dat de woorden van deze begaafde prediker, die op 33-jarige leeftijd op het schavot overleed, mede door het verschijnen in onze taal voor velen rijke vrucht dragen, tot eer van God, Die de moede kracht geeft en de sterkte vermenigvuldigt dien, die geen krachten heeft.
Een korte passage uit de vierde preek:
'…De schijnbare genadegaven van schijngelovigen zullen vergaan en tot niets worden, terwijl de ware genade stand zal houden. Het geschilder gezicht zal spoedig verweren, maar de natuurlijke huidkleur blijft. Een kind van God kan op een roerige zee vanwege verdorvenheid en verzoeking heen en weer geslingerd worden, maar het schip waarvan Christus de Loods is, zal nooit schipbreuk lijden. De Schrift is het kompas, de beloften vormen de tuigage, de hoop is het anker, het geloof de kabel, de Heilige Geest vormt de wind, de heilige gevoelens zijn de zeilen die gevuld zijn met de stevige wind van de Geest. ‘Vreest niet, gij klein kuddeken, want het is uws Vaders welbehagen ulieden het Koninkrijk te geven.’
Een boek met als inhoud een onbekende tekst, maar wel met onderwijzing, vertroosting en bemoediging. Neem en Lees! Laat ook anderen met u meelezen. Van harte aanbevolen.