Prikfeestje?
Toen ik een aantal weken geleden de uitnodiging kreeg van het RIVM, maakte ik direct een afspraak en dacht er verder niet meer over na. Omdat ik al eens enkele keren in Afrika was geweest, was ik als volwassene al verschillende keren gevaccineerd en dat had geen problemen gegeven. Maar zowel het resultaat als de bijwerkingen van deze ‘coronaprik’ was met nogal wat publiciteit omgeven die niet altijd moedgevend was voor een ‘antiheld’ als ik van nature ben. Iemand beurde me op door te stellen dat het Pfizervaccin de Ferrari onder de vaccins is. Dat kon toch wel zo zijn, maar er moest toch een naald aan te pas komen. Toen ik voor vertrek naar De Staver tegen een bij ons logerende kleindochter vertelde dat ik een beetje bang was, bemoedigde ze mij een beetje: ‘Het is niet erg hoor, opa. Ik mocht bij mama op schoot zitten bij de prik en het deed geen zeer’. Daar had ik niet zoveel aan, want haar moeder was elders. Toch ben ik maar gegaan. Even dacht ik er onderuit te kunnen omdat ik mijn mondkapje was vergeten, maar een collega bracht uitkomst. Wat licht verward stapte ik Het Prieel van De Staver binnen. De sfeer zag er - door mijn beslagen brillenglazen - wat sinister uit en deed me denken aan een Oost-Europese grenspassage, er moesten verschillende loketten worden gepasseerd. Maar uiteindelijk was daar de prik. Toen was daar de wachtruimte, waar ik een kwartier moest wachten op eventuele vroege bijwerkingen. Hier zag ik ook tegenop, want je gaat naar je lichaam zitten luisteren en iedere iets snellere hartenklop of ergens een pijntje zou wel eens fataal kunnen zijn. Maar dat viel alles mee. Dit was te danken aan de PvdA-fractievoorzitter in de raad, Jaap Willem Eijkenduijn, in zijn functie als Rode Kruisvrijwilliger. Hij had voor iedereen een vriendelijk woord en verontschuldigde zich voor het ontbreken van versnaperingen, “want het is toch een beetje feest”. Een prikfeestje? Dat gaat me wel wat te ver. Misschien volgende maand…?