Nooit vergeten
Ik zie veel jongeren om me heen die er eigenlijk niet zo meer bij stil staan. De oorlog is voor hen niet meer dan een hoofdstuk uit het geschiedenisboek. Er worden grappen over gemaakt: ‘Het is al zo lang geleden, dat kan wel’.
Toch ben ik blij dat we elk jaar nog herdenken en vieren, dat we even stil blijven staan bij dat hoe we nu leven niet vanzelfsprekend is. Dat we, zoals André van Duijn het benoemde, nu geen Duits praten en dat iedereen vrij over straat kan zonder te vrezen voor zijn of haar leven. Wellicht dat ik het heel belangrijk blijf vinden omdat ik er nog bijna dagelijks mee wordt geconfronteerd. Door mijn werk hoor ik vaak verhalen hoe het was in tijden van bezetting. Hoe angstig mensen toen leefden en schrokken van elk onverwacht geluid. Soms nog steeds, bij een onweersbui of een vuurwerkknal, zie ik een vlaag van angst over de gezichten trekken. Die vijf lange jaren, ook al kunnen we er ons nu misschien niets bij voorstellen, mogen nooit vergeten worden, mogen nooit herhaald worden en daarom moeten we er elk jaar nog bij stilstaan. Opdat wij nooit vergeten.