Het belangrijkste is dat we het nooit zullen vergeten
Sinds ik in een verzorgingstehuis werk, denk ik ook aan die mensen. Sommige mensen met wie ik spreek, durven en/of willen haast niets vertellen over de oorlog, omdat het een traumatische ervaring voor ze was, maar anderen vertellen juist in geuren en kleuren over wat ze hebben meegemaakt in die jaren.
Toen de avondklok inging, bracht dat voor die mensen weer veel herinneringen met zich mee en vertelden ze hoe anders het was om een avondklok te hebben in die tijd en dan vertellen ze over de oorlog en hoe vreselijk het was.
Dat was waar ik aan probeer te denken tijdens die 2 minuten stilte. Aan al die mensen die hun leven gaven voor mijn vrijheid en aan al die mensen die de oorlog overleefden, maar dat trauma voor altijd met zich meedragen.
De oorlog is iets dat steeds verder bij ons vandaan staat en ik kan me voorstellen dat niet iedereen tijdens de 2 minuten stilte aan zulk soort dingen denkt. Toch is het belangrijk om die oorlog nooit te vergeten, zodat het niet nog eens gebeurt. Door te praten met de mensen op mijn werk, blijft het voor mij levendig. Voor iemand anders werkt dit misschien niet en helpt het misschien juist om recentere gebeurtenissen te herdenken. Iedereen doet herdenken op zijn eigen manier, maar het belangrijkste is denk ik dat we het nooit zullen vergeten. Op wat voor manier herdenken dan ook wordt vormgegeven. Want al die mensen gaven hun leven, zodat wij nu in vrijheid kunnen leven, herdenken en feestvieren.
En dat is wat ik probeer te onthouden als op 4 mei de klok acht uur slaat en ik twee minuten stil ben.