Voor u gelezen: Het veelbewogen leven van een idealistische prinses
De breuk met het protestantisme en haar huwelijk leidden tot veel onrust binnen de koninklijke familie en in de politiek. Om te kunnen trouwen met Carlos Hugo moest prinses Irene haar rechten op de Nederlandse troon opgeven.
De carlisten, een traditionalistische beweging onder leiding van een pretendent naar de Spaanse troon, hebben oude papieren. Voor het ontstaan van de carlistische beweging moeten we terug naar 1834. In de Pragmatieke Sanctie die de Spaanse koning Ferdinand VII in 1834 uitvaardigde besliste de vorst, die alleen dochters had, dat ook vrouwen de troon konden bestijgen. Deze proclamatie had tot gevolg dat de broer van de koning, Carlos, geen regerend vorst zou worden na de dood van Ferdinand VII. Carlos accepteerde de nieuwe regel tot troonopvolging niet en riep zich na de dood van koning Ferdinand in 1833 uit tot koning van Spanje. Zijn volgelingen worden carlisten genoemd. De Eerste Carlistenoorlog (1833-1840) was hiermee een feit.
Ambities en idealen
In de Spaanse Burgeroolog (1936-1939) vochten de carlisten aan de zijde van generaal Francisco Franco. De traditionalistische carlisten konden rekenen op de steun van de agrarische bevolking, monarchisten en veel rooms-katholieken, met name in Noord-Spanje.
Hoe uiteindelijk niet Carlos Hugo maar de andere troonpretendent, Juan Carlos, na de dood van Franco de Spaanse troon besteeg is een interessante geschiedenis die tot leven komt in het boek.
Na het huwelijk van Irene met Carlos Hugo maakten ze zich samen sterk voor de carlistische beweging en hun aanspraak op de Spaanse troon. De ambities van de prinses en haar man waren hoog.
Hun gezamenlijke droom spat uiteindelijk uiteen. De tijd was niet rijp geweest voor de 'grote veranderingen' die Carlos Hugo en Irene wilden bewerkstelligen, vertelde de prinses in later jaren. In 1980 keerde Irene met haar kinderen terug naar paleis Soestdijk en in 1981 scheidde ze van Carlos Hugo.
Goed tijdsbeeld
'Om de liefde, voor de troon' geeft een goed tijdsbeeld van de geschiedenis van de Europese monarchieën en biedt een inkijkje in een woelige periode voor ons koningshuis in de jaren zestig.
Voor prinses Irene moeten deze jaren zwaar zijn geweest. Inmiddels wijdt ze zich al jaren met verve aan een andere, van jongs af aan gekoesterde droom: het herstel van de relatie tussen mens en natuur. Via de stichting Natuurcollege en diverse boeken en projecten op dit gebied maakt ze zich sterk voor het behoud en (her)waardering van de natuur. "We vinden onszelf erg belangrijk, maar zijn we dat eigenlijk wel, binnen het grotere geheel?" (Trouw, 18 april 2020).
Foto’s en documenten versterken de tekst. Samen geven ze een goed beeld van Irene als avontuurlijke prinses en idealist tot en met haar ontwikkeling tot voorvechtster van het herstel van de mens in de relatie met de natuur.
Een veelomvattend goed gedocumenteerd verslag met een uitgebreide lijst van geraadpleegde bronnen.