Column: Inburgeren
De spullen die nog over zijn van de opruimacties van de laatste weken, zullen een week of vier in de opslag gaan. Dan zal er een periode van dakloosheid aanbreken, want half april krijgen we pas de sleutel van onze ‘nieuwe’ woning. We gaan verder terug in de tijd door onze uit 1908 daterende woning in te ruilen voor een huis dat al meer dan 150 jaar oud is.
Als je een huis, met aardig wat ruimte, moet ‘leegmaken’, kom je nogal wat spullen tegen waarvan je afscheid moet nemen. Bij een eerdere opruiming, ongeveer een jaar geleden, kwamen we zaken tegen waarvan we vaststelden “dat deze dingen nooit weggegooid mogen worden”. Maar tegen een verhuizing kon deze beslissing geen stand houden. Van het overgrote deel van die zaken hebben we inmiddels afscheid genomen op de milieustraat. Een klein aantal kreeg een nieuw leven via de kringloopwinkels en dat waren allemaal dingen die vorig jaar nog onmisbaar leken. Het afscheid nemen viel toch mee. Het afscheid nemen van Stellendam zal ook wel meevallen. Na 25 jaar werd het tijd om weer eens te veranderen. We hebben er met plezier gewoond, maar aan het inburgeren hebben we nooit zoveel aandacht besteed. Deze week had ik iemand aan de telefoon en hij vroeg waar de verhuizing heen zal gaan. Toen hij hoorde dat we Dirkslanders zouden worden, vond hij dat we nu ‘dus’ meer op stand zouden gaan wonen, want op het eiland vindt men dat Dirkslanders toch behept zijn met enige deftigheid. Gelukkig is er ook één stropdas meeverhuisd. Hij gaf me de tip een inburgeringscursus te volgen. Die raad lijkt me verstandig. Alleen weet ik niet of er een inburgeringscursus is voor Dirksland.
We houden ons aanbevolen!