Helden
Wat voorbeelden: het was voor die tijd nog maar bij weinigen opgevallen, maar een klein jaartje geleden kwam men er - wat mij betreft terecht - achter dat mensen die in de zorg werken helden waren. Die benaming hoor ik overigens niet meer zoveel. Hoe zou dat komen? Komt dat omdat er weer andere helden zijn bijgekomen? Dat zou kunnen, want ik las verschillende keren over de helden van de strooiploegen die, kort geleden, bij nacht en ontij de pad opgingen om de weg begaanbaar te houden. Deze helden doen nu weer gewoon ander werk en ze zijn nu even geen held meer. Het lijkt dat we vooral in deze tijd helden nodig hebben. Had je vroeger je boek-, sport-, muziek- en filmhelden, nu moeten helden wat dichterbij te vinden zijn, zo lijkt het. Als je iemand een held vindt, is dat meestal niet objectief. Zo vind ik de minister-president een held als hij - als vertegenwoordiger van een partij waar veel middenstanders op stemmen - toch aankondigt om de winkels grotendeels gesloten te houden. En dat in verkiezingstijd. Aan de andere kant zullen er mensen zijn die de vertegenwoordigers van Viruswaarheid helden vinden om het tegen de staat op te nemen via een proces. Weer anderen vinden zichzelf en anderen helden als ze met velen de parken bezetten of luid en gewelddadig protesteren tegen afgekondigde maatregen. Dan hebben we het nog niet over de ‘stille helden' gehad die niet genoemd worden, zoals de mantelzorgers of zij die er alles aan doen om - soms een klein beetje tegen de voorschriften in - iemand op te zoeken voor een praatje, een boodschapje, op een andere manier een handje uitsteken. Helden zijn in mijn ogen ook die ouders die er alles aan hebben gedaan om tijdens de sluiting van de scholen hun kinderen bij de les te houden en ondertussen ook nog hun eigen werk doen. Gelukkig zijn er nog veel meer van díe helden. Ik ben niet zo'n held. Als ik 's avonds laat - na het ingaan van de avondklok - mijn vuilcontainer aan de weg zet, dan vind ik mezelf al een held door die paar stappen op de stoep te doen.