Een jaar later: Katy Smalheer vertelt over het intensieve herstelproces na corona
“Vooral kijken naar wat wél goed gaat en jezelf niet vergelijken met anderen”
SOMMELSDIJK – Het is bijna een jaar geleden dat Katy Smalheer uit Sommelsdijk besmet raakte met het coronavirus. Om precies te zijn: op 17 maart 2020 kreeg ze de diagnose. Er volgden vier heftige weken, waarin Katy ernstig ziek was. Deze weken bracht ze door in thuisisolatie. Daarna duurde het nog zeven maanden voor ze volledig hersteld was. In een terugblik vertelt ze over die intense periode en geeft ze tips aan andere COVID-patiënten, die nog herstellende zijn.
Tekst en foto: Klazina de Bakker
“Toen ik een jaar geleden uit de thuisisolatie kwam, had ik niet kunnen bedenken wat er nog zou volgen”, glimlacht Katy, terwijl ze in haar gezellige woonkamer koffie met een chocolade-eitje serveert. “Vier weken lang was ik ernstig ziek geweest, met hoge koorts, ondragelijke hoofdpijn, hoesten en misselijkheid. Pas achteraf besefte ik hoe heftig dat was. Als ik nu mensen in mijn omgeving zie die erg ziek zijn door corona, moet ik mezelf er weleens aan herinneren: zo was het bij jou ook.” Het einde van de thuisisolatie betekende het begin van een langdurige herstelperiode. “Toen begon de zoektocht naar een manier om weer conditie op te bouwen. Al snel merkte ik dat herstellen van COVID een intensief proces is, dat per persoon heel erg kan verschillen. Ik heb ervaren dat de systemen die door het coronavirus worden aangetast, voortdurend op elkaar inwerken. Dan gaat het met name om de prikkelverwerking, de longen en de spijsvertering. Zo kon een rondje wandelen in de polder mijn hoofd tot rust brengen, maar tegelijk veel te veel vragen van mijn longen. Terwijl andere activiteiten juist weerslag hadden op mijn spijsvertering.”
Het vinden van een balans was niet gemakkelijk. “Ik ben mezelf een paar keer goed tegengekomen”, zegt Katy. “Pas toen ik accepteerde dat ik van nul af aan moest beginnen, kon ik ontspannen en loslaten. Ik moest meerdere keren incasseren dat ik een paar stappen terug moest doen. Het deed me goed om te merken dat ik steeds iets sneller herstelde na inspanning, al ging dat heel langzaam, misschien met maar vijf procent per keer.” Na een maand of twee ging Katy voor het eerst weer langs op haar werk. Ze werkt als kinderverpleegkundige in het Van Weel-Bethesda Ziekenhuis in Dirksland. “Als ik daar twee uurtjes was, alleen maar voor een praatje, moest ik de rest van de dag rusten. Ik moest het echt langzaam opbouwen.” Gelukkig was er op haar werk veel begrip en alle ruimte om de tijd te nemen voor het herstel. “Collega’s benadrukten dat het heel normaal was dat mijn herstel lang duurde, omdat ik zo ziek was geweest. Dat was voor mij goed om te horen en nam de druk weg om sneller te gaan.”
Support van de omgeving is erg belangrijk, volgens Katy. “Het is fijn dat je zo’n traject niet alleen hoeft te doen. Ik heb niet in het ziekenhuis gelegen en ik ben ook niet bij de revalidatiearts geweest, maar gelukkig heb ik fijne vrienden en deskundige mensen in mijn netwerk, die me erdoorheen hielpen. Het is soms moeilijk om uit te leggen aan je omgeving wat je voelt en wat zo’n periode met je doet. Ik moest gaan verwerken hoe ziek ik ben geweest. Zeker de eerste tijd was ik emotioneel kwetsbaar en raakte ik gemakkelijk uit mijn doen.” De rust in God, die Katy ervoer tijdens de vier weken dat ze erg ziek was, is ook tijdens de maanden van herstel bij haar gebleven. “In die eerste moeilijke weken voelde ik me echt geborgen in de schuilplaats van God. Toen de thuisisolatie voorbij was, moest ik voor mijn gevoel weer uit die schuilplaats tevoorschijn komen en de Bijbelse principes die God mij geleerd had, toe gaan passen.” Welk principe eruit springt? “Tel je zegeningen”, zegt Katy. “Kijk naar wat er wel goed gaat, in plaats van naar de dingen die je nog niet kan. Ook hierin heeft God mij steeds weer kracht en hoop gegeven. Ik ben nooit wanhopig geweest, ook al wist ik niet of de restverschijnselen ooit zouden verdwijnen. Hij gaf mij rust en perspectief.”
Nu er bijna een jaar is verstreken, is er veel veranderd, hoewel we nog steeds te maken hebben met de coronapandemie. “Er is nu veel meer kennis en inzicht wat betreft COVID”, merkt Katy op. “De zorg is er beter op ingesteld. Er is meer hulp op alle vlakken en die hulp wordt meestal ook vergoed.” Zelf had ze veel baat bij ademhalingstherapie. “Dat hielp mijn lichaam ontspannen, zodat er meer rust en ruimte voor herstel kwam.”
Ook de manier waarop we tegen het coronavirus aankijken, is anders dan vorig jaar, meent Katy. “Er is echt een verschil met de eerste lockdown. Nu het langer gaat duren, staan mensen er toch anders in en heeft ieder op zijn eigen manier te maken met de gevolgen van COVID. Denk maar aan ondernemers, of mensen die psychische klachten hebben vanwege het vele thuiszitten. Het is in de maatschappij veel complexer geworden.”
Of ze tips heeft voor anderen, die nu herstellen van COVID? “Laat de moed niet zakken als het langer duurt dan je verwacht, zeker als het gaat om restverschijnselen”, geeft Katy aan. “En bedenk dat je maar één pot energie hebt. Als je daar te veel uit put, beginnen al je systemen te sputteren. Goed naar je lijf luisteren is echt heel belangrijk. Kijk vooral naar alles wat wél goed gaat en vergelijk jezelf niet met anderen. Ieder heeft zijn eigen herstelproces.” Dit proces is ook waardevol, volgens Katy. “Het zet je aan het denken: hoe deal ik met zoiets als dit in mijn leven? Dat is een struggle, maar weet je, je waarde zit niet in iets wat je wel of niet kan. Dat brengt je bij de vraag waar je je hoop uit put.”
Na zeven maanden, in oktober 2020, was Katy hersteld. Ze had geen restverschijnselen meer en was voor 100% uit de ziektewet. “Dat moment heb ik echt gevierd. En ik heb me zeker een maandlang dagelijks verwonderd: wat is het heerlijk om je weer helemaal gezond te voelen.” Daarom telt ze nog steeds dankbaar haar zegeningen. Elke dag opnieuw.