Kennis overdragen
Er zijn meerdere manieren om een kwalitatief goede foto te maken, waarin de student de afweging mag maken welke manier het beste bij hem of haar past. Maar ik kan u verzekeren dat ik niet zo snel tevreden ben. Want iedereen kan een kunstje nadoen, een protocol doornemen en uitvoeren. Maar mijn meest gestelde vraag op een dag is: waarom? Waarom doen we het op die manier? Alles heeft namelijk een reden. En die vraag wil ik, desnoods met wat hulp, beantwoord krijgen. Daarnaast laat ik ze soms een beetje spartelen in het diepe water.
Een studente stond voor het eerst met mij en ze vertelde dat een patiënt voor een schouderfoto zich aangemeld had. ‘Mooi’, zei ik, ‘dan ga jij die maken.’ U had haar gezichtsuitdrukking moeten zien. Ogen als grote knikkers waaruit een hoop af te lezen viel. Dan stel ik ze gerust, nemen we het protocol door en gaan we samen de klus klaren. Echt buitengewoon om mee te maken. Het is dankbaar werk. Een al wat gedreven student haalde een patiënt binnen voor een foto van de bovenbenen. Deze man had erg veel pijn en u begrijpt wel dat stilliggen dan heel lastig wordt. Wij leren onze studenten om altijd een klein lichtveld te gebruiken. Want hoe groter het lichtveld, hoe meer straling je geeft. Hij deed wat hij geleerd had. Alleen door de bewegende patiënt was zijn ingestelde veld te klein. Ik zag hem wikken en wegen. Uiteindelijk maakte hij de goede keuze: hij corrigeerde voor de beweging, waardoor het lichtveld iets ruimer werd. Hierdoor stond toch het hele been op de foto. Het kwartje viel. Want als het niet gaat zoals het moet, dan moet het zoals het gaat. Ik was trots op hem. En trouwens op al ‘mijn’ studenten. Een heerlijke verrijking om kennis over te dragen aan de collega’s van morgen.