Column: Zenuwslopende Dagen
Over een stampvol hok, bijna halverwege tussen Ouddorp en Goedereede, waar mensen - onbevreesd voor virussen en ander microbieel leed - schouder aan schouder zaten om hun schaatsen aan te trekken. Ondertussen werd er gepraat, gelachen en gewoon in de handen geniest. De stemming was steevast opperbest. Geen wonder; de naastgelegen ijsbaan lonkte. Op die ijsbaan was ruimte voor iedereen. Helemaal achteraan werd er gehockeyd. Snelrijders eisten de buitenbaan op. En in het midden werd er door enkele koppels kunstig overgestapt. Ze werden omringd door de liefhebbers, die in hun eigen tempo hun rondjes maakten. En door de kleinsten die machteloos en ietwat angstig aan een stoel hingen, maar toch de tijd van hun leven hadden. En als de tenen bevroren waren en in de vingers geen gevoel meer zat, was er in het hok warme chocolademelk of friet, die - tussen ons gezegd en gezwegen - nergens zo lekker smaakte als aar.
Maar voor je de ijzers onder kon binden en chocolademelk kon slurpen, waren er steevast eerst de Zenuwslopende Dagen. Zou de vorst aanhouden? Zou het ijs dik genoeg zijn? En de Voorpret. De schaatsen uit het vet halen. Even passen. Even laten slijpen. Gewoon, voor de zekerheid.
Onze kinderen kunnen zich er geen voorstelling van maken. Ze hebben de ijsbaan nog nooit gezien, de schaatsen nog nooit ondergebonden en ook de Zenuwslopende Dagen nooit bewust meegemaakt. Maar daar komt deze week wellicht verandering in. Ongetwijfeld aangemoedigd door mijn enthousiaste verhalen, die de wat somberdere ervaringen van mijn man - met daarin een hoofdrol voor blaren en koude tenen - overstemmen, zien ze reikhalzend uit naar bevroren water. En op het moment van schrijven, wordt er - bij gebrek aan ijs - in de warme keuken alvast droog geoefend. Of ze binnenkort echt de toch-voor-de-zekerheid-maar-bestelde schaatsen onder kunnen binden en net als hun moeder in de koudste dagen van het jaar warme herinneringen kunnen gaan smeden, is nog even afwachten. Maar de Zenuwslopende Dagen en de Voorpret, die hebben we alvast te pakken.