Opiniecolumn: Afstand
Nu we online les hebben, zitten we natuurlijk thuis in plaats van op school met elkaar. Je ziet elkaar wel even op het scherm, maar zodra de les is afgelopen ben je eigenlijk weer alleen. En nu met de avondklok kunnen we 's avonds ook niemand meer ontvangen, waardoor we nog meer alleen zijn.
Natuurlijk is het voor iedereen moeilijk en vervelend, maar ik vind dat de jongeren een beetje ongehoord blijven. We zitten midden in onze ontwikkeling, onze puberteit, waar een hoop hormoonfeestjes bij komen kijken. Voor de mensen die al last hadden van hun mentale gezondheid is het ook erg moeilijk, en ik hoor van verschillende bronnen steeds vaker dat jongeren zich ellendig beginnen te voelen in de lockdown. Ook voor mensen met bijvoorbeeld adhd (zoals ik), autisme, borderline, etc. waar het ‘normaal’ wel goed mee ging is het nu een stuk lastiger. Hun regelmaat is weg, hun routine is verstoord. En geloof mij, dat is erg vervelend.
Ik merk aan mezelf dat ik school echt mis en dat ik heel erg verveeld raak. Ik hoor het ook van mensen om mij heen, maar ik hoor ook dat sommigen het juist fijn vinden. Lekker laat opstaan, eten en drinken wanneer je wilt, je bent gelijk thuis. Ik kan me daar ook wel in vinden, maar toch mis ik mijn sociale contacten. Onbedoeld houd ik steeds meer afstand van mijn vrienden en klasgenoten, omdat ik ze gewoon niet meer veel spreek.
Ik zou willen dat er een oplossing of iets kwam voor de jongeren die het zwaar hebben in deze tijden, al kan ik zelf ook niet echt ergens op komen... ik wil gewoon even zeggen: stay strong. We komen er wel doorheen, ook al is het zwaar! Ik denk aan jullie.