Opiniecolumn: Pittige tijden
En het is natuurlijk nog steeds pittig. Hoewel ik het geluk heb dat ik 1 keer in de week nog naar school mag voor VH (Verpleegkundige Handelen) en CP (Communicatie en Psychologie), zie ik de rest van de week mijn docenten en klasgenoten op een klein schermpje in 2D. Na een lange schooldag van continue achter je laptop zitten, ben ik er eerlijk gezegd ook meer dan klaar mee. Ik mis gewoon heel erg contact met mensen.
En dan helpt het ook niet om in Ede op je kamer te zitten. Mijn huisgenootje hoeft niet naar school, vanwege de bekende reden. En aangezien niks in 3D kan plaatsvinden, is het gewoon stom. Sommige dagen is het echt een beetje survivallen op je kamer. Het kan behoorlijk stil zijn om in je eentje te eten, en tuurlijk praat ik soms wel eens in mezelf, maar het is 100 keer leuker om die gesprekken met iemand anders te houden dan jezelf. ’s Avonds bel ik vaak nog even met het thuisfront of een handjevol vrienden, maar daarna is het weer stil. Ik kon door die stilte niet in slaap vallen, na het meenemen van een ouwe cd-speler thuis, val ik nu onder een rustig deuntje in slaap.
Wat ik hiermee wil aangeven, is dat we juist in deze tijd oplossingsgericht moeten denken. En ja, dat is heel makkelijk gezegd, dat weet ik, maar we moeten kijken naar wat we dan wel kunnen doen. Zoek de positieve lichtpuntjes!