Gouden keien zijn onmisbaar in leefbare kernen en buurten
Die advertentie trok de aandacht van Alize Mulder. “Ik dacht: dat ga ik doen”, zegt ze dertien jaar later. Ze was geboren op Goeree-Overflakkee, maar al vele jaren elders actief voor de politie. Het eiland bleef ze volgen. Ze hoorde over vernielingen tijdens oud en nieuw en over ‘het witte eiland’. Haar reactie: “Wat gebeurt hier? Het loopt de spuigaten uit. Je vergooit je eigen toekomst. Ik zei: ik wil iets betekenen voor Goeree-Overflakkee, iets brengen uit liefde voor het eiland, want met dit eiland heb je goud in handen. Ik wil een kleurrijk eiland voor iedereen als vervolg op de geschilderde treintjes in het landschap. Prachtig. Gelukkig zag ik ook saamhorigheid, het was niet allemaal zwart-wit.”
Verbinding creëren
Alize Mulder solliciteerde, kreeg de baan en kon aan de slag met kern- en buurtgericht werken. Hoe doe je dat? Het was iets nieuws, en de gemeente Middelharnis wist het zelf ook niet precies. De gemeente had het ook bestempeld als een pilotproject, een probeersel. “Best spannend”, blikt ze terug op die pioniersfase vanaf 2008. “Maar ook mooi dat ik het mocht gaan doen. Ik had er echt zin in en wist wat ik wilde met het eiland. Ik kreeg vertrouwen om er invulling aan te geven.” Het belangrijkste was: contacten leggen, verbinding creëren, intern en met bewoners.
“De gemeente werkte aan een toekomstvisie en wilde daarvoor bagage ophalen bij de bewoners.” Bijvoorbeeld tijdens een bewonersavond in Stad aan ’t Haringvliet, waar een jaar eerder net het rapport Stad op Stelten was geschreven. Er was twijfel onder de dorpelingen: luistert de gemeente wel naar ons, houdt ze wel rekening met de belangen van Stad? Er was tumult. Mulder: “Ik dacht: waar ben ik aan begonnen? Maar ik ben gaan luisteren.” Dat werkte, er ontstond contact.
Kom je ook?
In Nieuwe-Tonge, een week later, lukte het ook. Voorafgaand aan de bewonersavond had Mulder overal persoonlijk geschreven uitnodigingen in de bus gedaan en mensen in het dorp aangesproken: kom je ook? Het resultaat was een volle zaal in het dorpshuis. “We hadden in no time een club van vijftien mensen die de schouders eronder wilden zetten: Nieuwe-Tonge in Bloei. Mensen met verschillende achtergronden en professies. Allemaal gouden keien, die zich vrijwillig inzetten voor de gemeenschap. Samen gingen ze hun ding doen. Met elkaar, ieder met zijn eigen expertise, mooie dingen realiseren. Prachtig!”, zegt Alize Mulder, die haar rol omschrijft als inspirator en verbinder.
“Dit gaat over Nieuwe-Tonge, maar zo ging het ook in Stad aan ’t Haringvliet en ook met bewonersgroepen in Sommelsdijk en Middelharnis.” Vele plannen werden gerealiseerd met de jeugd en ouderen, zoals het havenplan, het Vogelbuurtplan, de opschoondagen, een voetbalveldje hier, een speelplek daar… Vaak gefinancierd met aanvullende middelen van bijvoorbeeld Jantje Beton of het Oranjefonds en in samenwerking met organisaties en instanties als de woningbouwvereniging en de politie.
De gemeente Goeree-Overflakkee bestond nog niet, maar vanuit een eilandbreed denken waren er ook al contacten met bijvoorbeeld Melissant en Herkingen, waar eveneens actieve dorpsraden aan de weg timmerden. Het was duidelijk dat de dorpsraden in de nieuw te vormen grote gemeente een rol van betekenis zouden krijgen.
Met elkaar
Mulder, die inmiddels met pensioen is, maar haar passie voor het eiland allesbehalve kwijt is: “In de aanloop naar de vorming van de gemeente Goeree-Overflakkee organiseerden we in 2011 een eilandbreed Leefbaarheidssymposium. Daar bleek heel duidelijk dat we niet om het kern- en buurtgericht werken heen zouden kunnen. We gaan er samen voor, was de gedachte. Met elkaar. En dat is gelukt, niet door het typen van notities, maar door de kracht, de energie en creativiteit van de mensen, de gouden keien. Er is saamhorigheid gekomen door bewoners vrijheid te gunnen om dingen voor elkaar te krijgen die belangrijk zijn voor hun eigen leefomgeving. Alles draait om: visie, vertrouwen, veiligheid, verantwoordelijkheid, vooruitgang en vreugde.”
