Column:Mario Kart
Dat spel deed zijn intrede in het gezin toen onze meiden van zeventien en twintig nog maar kleuters waren en is sindsdien niet meer weggeweest. Er zijn periodes dat er nauwelijks gespeeld wordt, maar zodra er een vakantie aanbreekt, of een tijd waarin we veel thuis zijn, komen de Nintendo DS’en steevast weer uit de kast. Deze tweede lockdown is dus een uitgelezen periode om de boel eens goed op scherp te zetten.
Manlief heeft via Marktplaats voldoende apparatuur geritseld om met het hele gezin, plus aanhang, de virtuele kartbaan op te gaan. We kiezen allemaal een eigen poppetje en karretje. Mijn vaste racemobiel is een rode stofzuiger, zodat ik voor iedereen van verre te herkennen ben. Het vormen van twee gelijkwaardige teams is een flinke uitdaging. Jongste zoon Daniël is namelijk één van de beste spelers en verliest bijna nooit. Helaas is zijn teamspirit ver te zoeken. Met zijn acht jaar rijdt hij iedereen finaal van de weg, ploeggenoot of niet. Het is dus maar de vraag wie er in zijn team wil. Na het startsignaal geven we gas en scheuren we een aantal rondes op volle snelheid door tuinen en kastelen, langs het strand en zelfs over de regenboog, waarbij we er alles aan doen om elkaar zoveel mogelijk de pas af te snijden. Dat gaat uiteraard gepaard met de nodige hilariteit, frustratie en triomf. De hond, die denkt dat we ruzie hebben, zoekt zijn mand op en laat zich er timide in zakken. Zijn oren blijven gespitst.
“Opzij!”, gilt mijn jongste zoon. “Ik ga mama van de weg duwen!” Ik hoor aan het zoevende geluid dat hij in aantocht is en houd mijn hart vast. Gelukkig gooit oudste dochter Lotte op datzelfde moment een blok voor zijn autootje, zodat hij tollend tot stilstand komt en, ver achter mij, briesend zijn weg vervolgt. Ik lijk dit potje voor de verandering eens te gaan winnen, maar net voor de eindstreep tref ik Daniël opnieuw, en slip ik over een bananenschil die hij me trefzeker toewerpt. Achteruit glijd ik als tweede over de finish. Mijn team heeft helaas verloren. Zoonlief zucht eens diep en klapt tevreden zijn DS dicht. Hij geeft zijn medespelers, die hij danig heeft dwarsgezeten, een flinke high five. Langzaam keert de rust weer. De hond kijkt gerustgesteld op en ik ga eerst maar eens koffiezetten. Ondanks de vele nederlagen, koester ik deze gezinsmomenten, die de lockdown een beetje lichter maken. Tot slot nog een vraag: mocht u een pro zijn in Mario Kart en denkt u mijn jongste zoon te kunnen verslaan, wilt u dan alstublieft even contact opnemen?