Column: Met liefde
Om de paar minuten vertrouwt het computerprogramma haar bovendien bemoedigende woorden toe. "Goed gedaan!" of "Nog even doorgaan met oefenen!" Op links heeft onze middelste zich achter mijn iPad gevouwen voor taaloefeningen. Ze hakt, plakt en bouwt er luidruchtig op los. "K-O-K, kok!"
Onder tafel zit de jongste, die al weken onafscheidelijk is van - in haar optiek - het beste Sinterklaascadeau ooit: een eenvoudig door haarzelf te bedienen muziekdoosje dat kinderliedjes voortbrengt. Een volumeknop zijn de makers ervan vergeten in te bouwen. Een uitknop heeft het doosje wel, maar is - aangezien onze jongste ook van het bestaan ervan op de hoogte is - eigenlijk zinloos.
Terwijl bij mijn voeten voor de vijfde keer op rij 'Twee emmertjes water halen' wordt ingestart, galmen links van mij nu sommen uit de speakers, terwijl op rechts de meester van de oudste via Teams een dicteetje afneemt. Aan de overkant van de hal wordt gelijktijdig de klopboor weer op gang gebracht en nietsontziend in de keukenmuur geramd. Onze keukenrenovatie kon niet slechter gepland zijn.
Ik staar naar mijn scherm en probeer me te herinneren wat ik ook alweer moest doen. Mijn hoofd gaat - in navolging van de rest van het land - op slot. Als mijn man zich een paar uur later over de kinderen ontfermt, is er zodanig weinig uit mijn handen gekomen dat er niets anders opzit dan vanavond nog een paar uur door te gaan.
"Is moederwerk zwaar?" vraagt de oudste, die een antenne voor dit soort dingen heeft. "Wat denk jij?" kaats ik de vraag - een beetje overvallen - terug. "Ik denk het wel," zegt ze. Ik glimlach: "Ik doe het met liefde." Ze geeft me een dikke zoen. Mijn hoofd gaat er niet van open. Maar mijn hart wel. En vandaag - zo besluit ik terwijl ik de laptop dichtklap - neem ik daar genoegen mee.