Vervolgverhaal - Het hart kent zijn eigen bitterheid - Els van Wageningen (6)

‘Wat is dat lekker vrouw Breesnee,' de boerin glimlachte toen zij Caroline zo zag smullen. Een tweede schaaltje sloeg Caroline dan ook niet af. Een groter compliment had zij de boerin niet kunnen geven. Een beetje licht in haar hoofd vertrok Caroline met haar moeder en Davina weer terug naar huis. Ze voelde zich een beetje achtergesteld, moeder had weinig tijd voor haar en alle aandacht ging naar Cato uit.

Toen bekend werd dat Wilhelmina en Jo ook het huwelijk zouden bijwonen had Caroline bijna een gat in de lucht gesprongen. Ze correspondeerden wel met elkaar maar een logeerpartij was toch heel wat anders. Nu waren de vriendinnen hier en keken ze niet naar haar om. Dat laatste was niet helemaal waar, maar Wilhelmina en Davina waren niet bij elkaar weg te slaan. Harriat eiste alle aandacht van Jo op en zij hing er maar een beetje bij. Caroline vond het werkelijk irritant dat, als zij maar in de buurt van Davina en Wilhelmina kwam, de beide dames meteen met hun gesprek ophielden en over iets onschuldigs als het weer of de laatste nieuwe mode begonnen. Waarom mocht zij niet weten waar Wilhelmina en Davina over praatten? Ze was net zo goed een vriendin van hen als Davina. Met een verveeld gezicht zat Caroline op de tuinbank. Morgen was het zo ver, dan was het de grote dag voor Cato. Straks zouden Geertje en Florus met de boot in Middelharnis aankomen. Daar stond een rijtuig klaar dat hen naar Dirksland zou brengen. Caroline hoopte dat ze dan haar hart eens kon luchten bij haar oudere zus.

Davina was blij met de steun van Wilhelmina. Tijdens de plechtigheid in het gemeentehuis viel het allemaal nog wel mee. Het moeilijkste moment was voor haar de inzegening in de kerk. Toen ze zag hoe Cato en Teun neerknielden en de predikant de zegen over hen uitsprak, kon ze zich niet langer goed houden. De tranen stroomden over haar wangen maar daar was de troostende hand van Wilhelmina. Davina boog haar hoofd en zocht in haar tasje naar een zakdoek om haar tranen weg te vegen. De mensen mochten eens denken…. maar even later drong het tot haar door dat tranen bij een huwelijksdienst niet vreemd of raar waren.
De beide moeders zaten ook al met hun zakdoeken evenals een paar tantes. Het viel helemaal niet op dat Davina geëmotioneerd was, tranen hoorden er nu eenmaal bij.

Caroline had zich aan Geertje vastgeklampt en deze begreep haar zusje wel. Zij besteedde dan ook extra aandacht aan haar, ook tijdens de bruiloft. Geertje moest ook proeven van de advocaat van de boerin en dat smaakte naar meer. Alles viel in goede aarde en er was voldoende te eten en te drinken voor iedereen. Het viel Geertje op dat haar zusjes veranderd waren, behalve Harriat. Die was nog steeds een spring in het veld maar Davina leek wel ouder te zijn dan haar zeventien jaar. ‘Zou er soms iets gebeurd zijn?' vroeg ze aan Florus. ‘Je bent nu al een tijdje van het eiland vandaan en dan krijg je een andere kijk op de dingen,' was zijn mening. ‘Wellicht dat Davina altijd al zo is geweest, maar dat jij dit niet in de gaten had.' Daar was natuurlijk ook wel iets voor te zeggen, maar Geertje kon zich niet aan de indruk onttrekken dat deze volwassenheid te maken had met het feit dat zij niet meer thuis woonde. Wat Caroline betrof; zij was bijna twintig jaar nu maar ze gedroeg zich soms als een klein kind. Zoals zij vertelde dat ze zich buitengesloten voelde omdat Wilhelmina en Jo niet voldoende aandacht aan haar konden besteden. ‘Ik had verwacht dat we leuke herinneringen aan huize ‘Erica' zouden ophalen. Davina en Wilhelmina kijken zo ernstig, je zou bijna denken dat er iemand is overleden in plaats van dat er een huwelijk te vieren valt.’’ Geertje schudde haar hoofd; er was veel veranderd sinds haar laatste bezoek. Ze probeerde Caroline moed in te praten dat, nu alles weer achter de rug was, er nog een paar dagen voor hen lagen. Wie weet was dit dan het moment om de oude vriendschapsbanden te verstevigen. In haar hoofd ontstond een plannetje. Waarom zou ze Caroline niet mee vragen naar Den Helder voor een logeerpartijtje? Het zou haar ongetwijfeld goed doen, een andere omgeving. Bovendien was het een uitgelezen moment om Caroline kennis te laten maken met andere mensen en wellicht ook jongemannen. In gedachten stelde Geertje al een lijstje op met eventuele geschikte kandidaten. Ze zou eerst met Florus overleggen maar, hem kennende, zou die geen bezwaar maken. Toch was Geertje wat blij toen men weer aanstalten maakte om naar huis te gaan. Het was een lange dag geweest en ze was nog moe van de heenreis naar Flakkee. Dat was het niet alleen. De meeste vrouwelijke familieleden hadden betekenisvolle blikken geworpen op haar taille. Haar taille die er nog net zo slank uitzag als op haar trouwdag, nu meer dan twee jaar geleden. Nee, ze vroegen niets maar hun gedachten stonden op hun voorhoofd geschreven. Is er nog niets onderweg na zoveel tijd? Het was onbetamelijk om dit zo maar in het openbaar te vragen, maar hun gezichten spraken boekdelen. Nee, dat was er dus niet en dat was iedere maand opnieuw een teleurstelling voor Geertje. Wat verlangde ze er naar om een kindje van Florus en haar in haar armen te houden. Maar Geertje wist ook dat niet alle huwelijken werden gezegend met de komst van kinderen. Kijk maar naar de huwelijken van tante Leentje en oom Dirk, die waren ook kinderloos gebleven.
De hoop niet opgeven Geertje, probeerde ze zichzelf moed in te praten en haar hand zocht als een soort steun die van Florus.