Column: De waarheid
Tsja, de waarheid kan soms pijnlijk zijn. Soms wil je hem daarom liever niet horen. Dit voorval zette mij aan het denken. Hoe reageer ik als iemand mij (terecht) de waarheid vertelt? Luister ik naar die woorden en neem ik ze ter harte? Of schuif ik ze snel aan de kant en houd ik liever vast aan mijn eigen waarheden? Die voelen namelijk meestal veel veiliger. “De waarheid is hard”, zegt het bekende spreekwoord. En ja, soms is dat ook zo. Dan moet je even flink wakker geschud worden.
Als ik denk aan de Waarheid met een hoofdletter, vind ik het soms best moeilijk om die te aanvaarden. Want als ik Gods Woord van kaft tot kaft belijd als de enige waarheid, heeft dat onmiskenbare consequenties voor mijn dagelijks leven. Het betekent dat ik mijn eigen waarheden op moet geven en leer wandelen in de echte Waarheid. En dat doet soms pijn. Ik moet er dingen voor loslaten of anders gaan doen. Licht verdraagt immers geen duisternis. Maar tegelijk weet ik ook dat deze Waarheid werkelijk vrij maakt, dankzij Hem die Zelf de weg, de waarheid en het leven is. Daarom wil ik Hem volgen, met vallen en opstaan, struikelend soms. Hij is het zo waard.
En mijn dochter? Die is inmiddels negentien en zet nog steeds haar schoen. Want ja, een arme student zit immers altijd krap bij kas. En de moeder die haar de waarheid vertelde, stopt er nog steeds iets in. Daarom ga ik nu maar weer eens het Sinterklaaspapier opzoeken. Er moet namelijk nog een mascararoller ingepakt worden.