Oud & Wijs: Cees en Corrine de Kievit uit Ouddorp: ”Verkopen moet je leuk vinden en het moet in je zitten”
“Het is hier lekker rustig en daar houd ik van”, vertelt Corrine. Maar ze hield ook zeker van de drukte en de gezelligheid die de winkels vroeger met zich mee brachten. Cees: “Het was aanvankelijk het plan dat ik een sportzaak zou beginnen, dus ik heb al mijn papieren daarvoor gehaald. Dat moest toen nog. Je moest een middenstandsdiploma en een textielbrevet hebben. Uiteindelijk werd het dus een modewinkel.” De taakverdeling was al snel duidelijk. Cees zou de boekhouding doen en hand- en spandiensten achter de schermen verlenen. Corrine zou de verkoop doen in de winkel. Het was haar op haar lijf geschreven. Ze heeft een neus voor mode, kan goed verkopen en kletste graag met haar klanten. Cees ging altijd mee naar beurzen en op inkoopreizen naar het buitenland. Corrine lacht: “Ik vind altijd heel veel dingen leuk. Dan schopte hij me tegen mijn schenen als teken, dat ik niet zoveel geld moest uitgeven.” Als alles was ingekocht, begon het grote werk voor Cees. “Ik was in de garage van ons huis, waar alles in dozen stond, dan nog tot diep in de nacht aan het prijzen. Ik deed overal kaartjes aan en maakten de zendingen klaar voor de winkels. Ik had er nog een baan naast, in de petrochemische industrie. Dat werd op een gegeven moment gewoon veel te veel. Al mijn vrije tijd ging in de winkels zitten. Toen ik 53 werd, ben ik in de Botlek gestopt.”
Kortingen
Het was hard werken in de winkels, die waren gevestigd in Hoogvliet, Capelle a/d IJssel en in Rotterdam. Altijd waren ze in de weer. Corrine: “Ik ben eigenlijk pas laat begonnen, pas op mijn negenendertigste. Onze dochter Angela en zoon Erwin waren toen al wat ouder, want winkels combineren met een jong gezin leek me lastig.” Corrine komt uit een echte ondernemersfamilie. “Verkopen moet je leuk vinden en het moet in je zitten. Ik heb er altijd veel lol in gehad. Als er een dame de zaak binnenkwam, liep ik meteen op haar af, schatte ik in wat voor type het was en dan wist ik meteen naar welke rekken ik moest lopen. Ik adviseerde, maar drong nooit dingen op. Ik dacht soms als klanten uit de paskamer kwamen: wat knap je ervan op. Je ziet er stukken jonger uit! Maar dat zei ik dan natuurlijk nooit.” Haar schaterlach klinkt door de kamer. “Je had vroeger veel meer contact met je klanten. Dan informeerde ik hoe het thuis was. Je bouwde een band met ze op. Ze kwamen speciaal voor je terug. Ze waren ook dankbaar als je ze goed geholpen had. Dan kreeg je bloemetje of een Kaaps viooltje. Het ging niet om dat plantje, maar ze dachten aan je. Dat zie je nu toch niet meer? Het was vroeger anders. Nu laten verkoopsters je heel vaak zelf een beetje rommelen en snuffelen in de rekken. Er wordt veel minder echt geadviseerd.”
Ook het afprijzen gaat anders. “Het is nu het hele jaar door. En kortingen van wel 70 procent. Dan moet er geld bij! Dat was bij ons niet. Er is zoveel veranderd. Mensen kochten toen nog op vaste momenten nieuwe kleding, rond Pasen en voor de feestdagen. Met kerst verkochten wij vroeger heel goed. Ook echte feestkleding, waar mensen mee uitpakten.” Hoewel Cees steeds zegt van mode niet zoveel verstand te hebben, is hem wel opgevallen dat mensen er tegenwoordig vaak slordig bijlopen. “Het is allemaal gemakkelijker geworden. Het moet vooral lekker zitten, trainingspakken bijvoorbeeld.” Eerlijkheidshalve bekent hij dat hij ook niet dagelijks meer een kostuum draagt, maar nog wel combinaties en nette truien.
Smaak
Eind jaren negentig hebben ze noodgedwongen hun zaken overgedaan, toen Corrine ziek werd. Zoon Erwin nam de zaak in Capelle a/d IJssel over. Jaren later startte Erwin aan de Boompjes in Ouddorp De Kievit Mode, dames- en herenmode. Corrine: “Ik heb gehuild hoor, bij het afscheid van de winkels. Ik hield enorm van mijn werk, maar het ging echt niet meer. Ik heb het heel erg gemist en nog soms.” Voor Cees voelde het stoppen van de winkels anders. “Ik vond het mooi geweest. Het was een leuke tijd, maar het was genoeg.”
Wie Cees en Corrine kent, weet dat ze elkaar mooi aanvullen. Cees, de rustige introverte man op de achtergrond en de extraverte vrouw Corrine met haar uitbundige krullen. Ze zijn al bijna 60 jaar getrouwd. Er liggen albums op tafel, die met leuke foto’s herinneren aan een fijne tijd: plaatjes van mooie etalages, outfits uit de jaren tachtig, modeshows en oude winkelgevels. “Kijk, in de jaren tachtig was alles heel modisch: avondjurkjes en schoudervullingen. Ik droeg mantelpakjes en een broekpak met een blouse met een strikje en kijk: deze suède set met lange laarzen. Dat deed je dan gewoon overdag aan naar je werk.” Ze wijst hier en daar op verschillende foto’s. “Het gebeurde trouwens heel vaak dat ik iets zo van mijn lijf verkocht. Dan wilden mensen hebben wat ik aanhad. Geen probleem, dan trok ik het zo uit!” Corrine had blijkbaar een neus voor leuke kleding. “Dat moet ook wel. Het is belangrijk je niet alleen door eigen smaak te laten leiden. Zo kocht ik ook jurken in voor oudere dames die ik zelf nooit zou dragen, maar waarvan ik wist dat er vraag naar was.”
Trends
Dat aan dure merken veel wordt verdiend, is een misvatting, stelt Cees. “Het was juist de goedkopere kleding met hogere volumes waar de marge op zat.” Corrine vult aan: “Wij kregen vroeger bescherming van een merk. Je had het exclusief. Tegenwoordig hebben leveranciers het ook moeilijk. Ze zijn blij als ze hun kleding verkopen. Zo kan het voorkomen dat verscheidene winkels in dezelfde straat hetzelfde merk voeren.” Ook door het online winkelen is alles anders geworden. “Webshops zijn funest voor winkeliers”, vindt Corrine. “Corona maakt het ook allemaal moeilijk. Ik ben bang dat het straks faillissementen zal regenen. Mensen hebben minder uitjes en kopen minder kleding. Ik kan ook nergens heen.”
Meestal zijn Cees en Corrine met de kerst in Spanje, maar ook dat lukt niet door de corona. “Al mijn echte lange feestjurken hangen in ons huis in Spanje. Ik denk dat ik het dit jaar dus ook eenvoudiger houd. Maar wel iets leuks hoor!” Nog steeds houdt Corrine de trends een beetje bij, al doet ze dat minder actief dan vroeger. Ze mag dan al wat ouder zijn, ze houdt nog steeds van vlotte kleding. Ze laat meteen haar nieuwe schoenen zien, hippe hoge zwarte veterschoenen, waarbij ze haar broekspijpen een beetje opgerold draagt. “Dat vind ik leuker, anders wordt het een beetje tuttig. Ik houd ervan om me leuk aan te kleden. Ik ben nu eenmaal modegevoelig en wil graag wat nieuws, maar ik ben ook zuinig op de spullen die ik heb.” Maar ze volgt zeker niet elke trend blindelings. “Die wijde truien van nu bijvoorbeeld, daar heb ik helemaal niets mee.”
Glas
Corrine en Cees hebben veel last gehad van inbraken en diefstallen in de winkels. Corrine: “Weet je nog Cees, dat ze in drie inbraken in korte tijd de volledige mannencollectie hebben weggenomen? Ik heb gehuild hoor. Alle ruiten lagen eruit, overal lag glas. Dat geeft een rompslomp. Je krijgt de inkoopprijs terug van de verzekering, maar je kunt geen nieuwe voorraad krijgen, want je inkoop doe je altijd al een jaar vooruit.” Cees: “Ze hebben ook nog wel eens met een hengel alle dure truien uit de etalage via de brievenbus naar buiten getrokken.” Corrine valt bij: “Of toen met die keurige man, die met een jas over zijn arm, naar buiten liep. Achteraf had hij al onze nieuwe blouses daaronder gestopt.” In Capelle ging er eens een man met hun spullen vandoor. Zonder na te denken ging Corrine er achteraan. “Hij werd gepakt. Ik kreeg mijn spullen terug en een preek van de politie, of ik dat nooit meer wilde doen: er achteraan gaan. Niet veel later stond de man weer bij me in de winkel. 'Vrouwtje', zei hij, 'u moet niets meer buiten hangen, want ik ben verslaafd. Ik kan er niet afblijven.' Daar moest ik dan wel weer om lachen.”
