Opiniecolumn: Dit jaar kijken we geen vuurwerk, maar sterretjes
Het is donderdag 31 december, ik word wakker en kijk op mijn wekker. Yes, oudjaarsdag. Langzaam kom ik uit bed, eet een oliebol als ontbijt (welkom in huize Wolfert waar, rond oud en nieuw, elke dag wel oliebollen op tafel staan ;-)) en kijk naar buiten. Nee, ik hoor niets, het is nog stil.
Terwijl ik van mijn tweede oliebol sta te happen, gaan mijn gedachten terug naar de vorige jaren. Mijn broers kochten altijd wel wat vuurwerk en natuurlijk smeekte ik of ik ook wat mocht afsteken. En ’s avond altijd gezellig naar Ouddurp, opblijven tot 12 uur en dan naar buiten kijken naar het mooie siervuurwerk wat de lucht in vloog. Goeie herinneringen aan. Terug naar mijn laatste hap oliebol, ik lik mijn vingers af en ga bedenken wat ik die dag ga doen…
’s Avonds na de online kerkdienst drinken we een bakje, eten nog een oliebol of een appelbeignet, een glaasje bubbels en om 12 uur gaan we naar buiten. Het is stil en koud. Met mijn nek in mijn sjaal kijk ik omhoog. Nee dit jaar steken de mensen geen vuurwerk af. Ik blijf kijken naar de lucht en zie de sterretjes fonkelen. Dit jaar kijken we sterretjes. Op anderhalve meter afstand wens ik iedereen een gelukkig nieuwjaar, de kus wordt opgespaard tot hopelijk volgend jaar.
Nog eens kijk ik naar de sterren, zacht fluister ik: laat het volgend jaar anders zijn. En stiekem ook met vuurwerk, want dat vind ik toch wel leuk.