Zondag overleden Hidi Erzsebet stond aan de wieg van Stichting OZO
Nog voor dat in 2000 de Stichting OZO door een aantal vrienden werd opgericht, was er al contact met de familie Hidi. Erzsebet, beter bekend onder de naam Erzsike néni (tante Erzsike) heeft zich heel haar leven met grote ijver ingezet voor de allerarmsten in het Hongaars sprekende gebied in Oekraïne. Ze deed dit net zo lang totdat ze hulpbehoevend werd en in het verzorgingshuis Rehoboth ging wonen. Zij is de moeder van Hidi Jenö, de directeur van het werk van Stichting OZO in Oekraïne.
De mensen die nu voor een deel het bestuur van Stichting OZO vormen waren al voor de oprichting van Stichting OZO actief in Hongarije en Oekraïne. Zij hielpen mee met hulptransporten richting Oekraïne in samenwerking met verschillende stichtingen, zoals Stichting Hulp Oost Europa.
Tijdens deze transporten ontstond er een diepe vriendschap met het gezin Hidi in het West-Oekraïense dorp Nagydobrony. Vader, moeder, twee kinderen en oma. “Die vriendschap was bepalend voor de oprichting van Stichting Onderlinge Zorg Oekraïne, omdat juist deze mensen ons wezen op de onvoorstelbare nood onder ouderen. Vanuit hun eigen armoede gaven zij van hun christen zijn blijk door van hun karige inkomsten een deel te geven aan mensen die het nóg moeilijker hadden. Zou het niet mogelijk zijn om met hulp vanuit Nederland allerarmsten hulp te bieden?”, zo vroegen de van het eiland afkomstige hulpverleners zich af. Het antwoord op die vraag was de oprichting van de Stichting OZO, want de onnoemelijke armoede die men daar aantrof vroeg om actie. En die actie kwam er. Men tekent hierbij aan dat het hen vooral ging om de allerarmsten. “We kwamen in huis bij mensen die nog te arm waren om een brood te kopen. Met behulp van familie Hidi werden de eerste voedselpakketten uitgereikt aan een aantal dankbare ouderen.”
Hand aan de ploeg
Weer terug in Nederland werd de hand aan de ploeg geslagen: Stichting OZO werd officieel een feit, de fondsenwerving werd opgestart en vele donateurs gaven met gulle hand. Prima gebruikte kleding werd aangeboden en ook werd er in het kader van Bijbelverspreiding een beroep gedaan op de Gereformeerde Bijbel Stichting, die een geweldige hoeveelheid Hongaarse, Oekraïense en Russische Bijbels schonk. Vanaf die tijd begon met een aantal werkbezoeker per jaar richting West-Oekraïne. Speciale hulpgoederen werden in een bus met aanhanger vervoerd en op markt van de nabijgelegen stad Úngvár werden levensmiddelen in grootverpakking gekocht.
In huize Hidi werden voedselpakketten samengesteld met daarin de meest primaire levensmiddelen: brood, boter, meel, macaroni, rijst, fruit en suiker. Elke twee weken gaan de pakketten samen met een Bijbel bezorgd worden op de vooraf geselecteerde allerarmste adressen. Dit werk werd met liefde verricht door de Oekraïense medewerkers.
De nood was hoog in die regio: “Een rondgang door een groot aantal dorpen in het Karpatengebied leerde ons hoe hoog de nood onder ouderen gestegen was. Eenzaamheid, weinig of geen pensioen, slechte woningen, ernstige ziektes, slechte kleding en eenzijdig voedsel.”
Bij het samenstellen van de hulppakketten speelde ook Erzsike een belangrijke rol. De mensen van OZO herinneren zich nog dat zij altijd – ondanks haar armoede – zelf broden bakte voor de allerarmsten in haar omgeving. Door de Stichting OZO werd later het verzorgingshuis gebouwd en in dit huis kwam Erzsike na een hersenbloeding, ruim tien jaar geleden te wonen.
Veel meegemaakt
Deze vrouw heeft – zoals zoveel oude vrouwen in Oekraïne – heel veel meegemaakt. Ze werd in 1942 geboren en volgende bij elkaar maar twee klassen lagere school. De rest van haar leven bestond uit werken. Zij trouwde op haar 17e met Joszef. Elke dag was zij te vinden op een Kolchoz in de buurt van Nagydobrony. Ze was vooral actief in de tomaten- en augurkenteelt. In totaal werkte zij 43 jaar. Zij kregen vier kinderen. Twee dochters en twee zoons. Haar zoon Jenö, is de huidige directeur van Rehoboth en medewerker van St. OZO. Eén van haar dochters werd weduwe toen haar man werd gedood in de oorlog tegen Afghanistan. In 1959 verloor Erzsike tot haar grote verdriet haar man door een hartaanval. Ze bleef over met vier kinderen. Een moeilijke tijd brak aan. Jaren later stierf ook één van dochters. Erzsike heeft veel meegemaakt in haar leven. “Ze had altijd oog voor een ander en getuigde vaak van haar Verlosser Jezus Christus”, aldus de mensen van Stichting OZO.
Na haar herseninfarct in 2007 bleef zij moedig, maar moest haar werk voor St. OZO opgeven. In verband met andere lichamelijke en geestelijke klachten is zij gaan wonen in Rehoboth. “Elke keer weer is er een blijde ontmoeting als de OZO medewerkers in Rehoboth arriveren voor een werkbezoek. Ze steekt haar duim omhoog. Alles is goed hier, maar daar is het beter en ze wijst dan naar boven. Erzsike een lieve vrouw en een voorbeeld voor ons allemaal”, aldus OZO.
“Erzsike cijferde zichzelf helemaal weg. Alleen haar familie en naasten zijn belangrijk. Altijd kwam zij met de Bijbel en ging voor in gebed. Ze kreeg suikerziekte, herseninfarct en allerlei gezondheid klachten. Ook haar geheugen ging achteruit, ze zat vaak te huilen als er gezongen werd. Toch was zij een zeer vrolijk en blijmoedig mens die veel meegemaakt had.” Zij stierf op zondag 25 oktober 2020 in de vroege morgen en werd later op die dag begraven.
Bij de begrafenis waren veel mensen aanwezig die aan Erzsike de laatste eer wilden bewijzen. De predikant uit het dorp preekte over 2 Timotheüs 1:12-14.
“Moeder is nu thuis!”, aldus haar zoon Jenö.
