Opiniecolumn: Geen hangmat, geen vangnet maar een trampoline
Hoewel er in Nederland zeker armoede voorkomt, zullen er geen mensen zijn die niet weten hoe ze aan eten moeten komen en ’s nachts hongerig moeten gaan slapen. Ik verwacht niet dat er mensen overlijden aan honger. Wat dat betreft hebben we in Nederland bijzonder weinig te klagen in vergelijking met andere landen. Wat de problematiek van de armoede in Nederland voor de betrokkenen overigens niet minder erg maakt.
Om allerlei redenen kan het zijn dat mensen niet of amper in hun levensonderhoud kunnen voorzien. Dat is makkelijk gezegd, maar een oplossing is moeilijker. Recent hoorde ik een professor op de universiteit nog zeggen dat het ontzettend moeilijk is om te zeggen wat er wel en niet werkt op dit gebied. Rondom de vluchtelingencrisis hoorden we regelmatig het adagium: Bed, Bad & Brood. Als het gaat om armoede zou ik willen zeggen: geen hangmat, geen vangnet, maar een trampoline.
Werken moeten lonen, dat staat voor mij als een paal boven water. In eerste instantie is het ieders eigen verantwoordelijkheid om voor een inkomen te zorgen. Een uitkering is dan vooral een tijdelijk iets, en moet mensen prikkelen om weer aan de slag te gaan (als zij dit lichamelijk en geestelijk kunnen, er zijn natuurlijk uitzonderingen!) Bovendien kun je je dan alsnog heel nuttig maken (en voelen) door het doen van vrijwilligerswerk. Aan de andere kant moeten mensen die door allerlei omstandigheden echt niet kunnen werken, geholpen worden om toch een goed leven te kunnen leiden. Die solidariteit moeten wij als samenleving toch kunnen opbrengen? Conclusie: we moeten aan de trampoline. Een ieder die uitvalt moeten we kunnen laten terugveren in de maatschappij. Zo springen we voor elkaar in de bres.