Duidelijkheid en een rechte rug
Je kunt veel vinden van het besluit om mondkapjes te verplichten op de middelbare school, en er is al veel over gezegd en geschreven. Punt is dat duidelijk communiceren blijkbaar helemaal niet zo moeilijk en ingewikkeld is. Je moet soms alleen een wat minder populair stand durven innemen. Dat is precies wat de middelbare scholen op het eiland deden. Uit een artikel in het Eilanden-Nieuws van afgelopen dinsdag bleek dat met slechts een enkeling ‘een gesprek moest worden gevoerd’, maar dat verder iedereen zich keurig aan de regels hield.
Nee, dan het onnavolgbare beleid en vooral onduidelijke communicatie vanuit de overheid. ‘Een dringend advies’, dat houdt in dat je het liefst iets zou verplichten, maar dat niet durft. Zou dat zijn omdat zo’n dwangbevel niet past bij het liberale gedachtengoed van maximale keuzevrijheid voor iedereen? Of is men bang is voor de aanstaande verkiezingen in maart volgend jaar? Het zijn beide slechte raadgevers.
In tijden van crisis is één ding vooral heel belangrijk: duidelijkheid in alles. Tijdens de eerste golf was er die ‘gemeenschappelijke vijand’ en voelde iedereen de ernst van de zaak. Toen kwam de overheid nog weg met een ‘intelligente lockdown’, waarbij veel aan de eigenverantwoordelijk werd overgelaten. Sinds die tijd is meer bekend over Covid-19, maar bestaat Nederland inmiddels ook uit miljoenen virologen. Met al die meningen - of ze nu gestoeld zijn op kennis of op Facebook - is duidelijkheid bittere noodzaak. De mededeling ‘mondkapje is verplicht in alle openbare binnenruimtes’ laat helemaal niet aan duidelijkheid te wensen over. De snel stijgende besmettingscijfers zijn daar voldoende aanleiding voor.
Duidelijkheid helpt dus in veel gevallen, maar helaas niet altijd. De regels voor bijvoorbeeld religieuze samenkomsten waren immers best duidelijk. De soap die zich afgelopen week afspeelde rond ‘Staphorst’ toont maar weer eens aan dat een rechte rug van onze bestuurders minstens zo belangrijk is. Niet gehinderd door kennis van de feiten, lieten Grapperhaus en consorten hun oren hangen naar het geschreeuw uit de samenleving. Hup, terug naar maximaal 30 bezoekers.
‘Misschien is het tijd om Gode meer gehoorzaam te zijn dan de mens’, verzuchtte iemand deze week in het Reformatorisch Dagblad. Voor een christen is het belangrijk om gehoorzaam zijn aan de overheid die over ons is gesteld. Toch is deze verzuchting na ‘Staphorst’ niet zo gek. Het aandeel in de besmettingen via kerkdiensten is nog altijd verwaarloosbaar klein en de kerken houden zich bij de organisatie van de erediensten keurig aan alle voorschriften. Als de overheid dan alsnog ingrijpt en de kerkgang onder druk van de seculiere samenleving zonder goede reden weer inperkt, is deze gedachte best logisch.
Toch is dat misschien niet de beste keuze. De kerken liggen aanstaande zondag onder het vergrootglas en een harde inperking het aantal bezoekers van religieuze samenkomsten in de tijdelijke coronawet ligt op de loer. In dat geval zou de deur naar maatwerk voorlopig dichtgegooid worden. Bovendien is het voor de gemoedsrust van het land misschien wel beter om nog even de minste te zijn. Hoe duidelijk de feiten ook in jouw voordeel spreken, in tijden van crisis worden die helaas maar al te vaak overschreeuwd door emoties. Dat werd deze week weer pijnlijk duidelijk.