Column: Het laatste hapje
Toen ik in het begin van onze verkeringstijd op zondag bij mijn schoonfamilie at, lag er nog één stukje kipfilet op het bord van mijn geliefde. Lustte hij dat niet meer? Ik stak mijn vork uit en hapte het snel weg, nog niet wetend dat mijn toenmalige aanstaande echtgenoot een rasechte carnivoor is, die het lekkerste voor het laatst bewaart. Zijn teleurgestelde reactie loog er dan ook niet om. Het was bijna over en uit.
Gelukkig stond dat ene stukje vlees een huwelijk niet in de weg en inmiddels schotel ik hem al meer dan tweeëntwintig jaar iedere dag een eiwitrijke maaltijd voor.
Toch blijft dat laatste hapje een gevoelig punt. Tijdens de hittegolf maakte ik zelf citroenijs, dat wonderbaarlijk goed lukte. Terwijl we van dit frisse, romige toetje zaten te genieten, wist Lexy, onze Siberische kat, te ontsnappen naar buiten. Daar komt ze normaal gesproken niet. Onze vorige kat is voor de deur doodgereden en aangezien Lexy ook nog eens een echte raskat is, blijft ze binnen. Dat gaat prima, zeker als de ramen open staan en ze voor de hor kan zitten om naar de vogels te kijken. Nu snelde ze echter over het paadje en verdween achter de overkapping naar een aangrenzende tuin.
Ik legde de lepel naast mijn lege ijsschaaltje en stond op om aan te bellen bij de buren. Manlief liet zijn toetje op tafel staan en liep de tuin in om de wegloopster terug te lokken, gevolgd door de jongens met een handvol kattensnoepjes. Binnen vijf minuten was Lexy weer in huis, waar ze zich op het vloerkleed beledigd ging zitten wassen. Opgelucht schoof mijn man weer aan tafel voor de laatste hapjes ijs. Helaas voor hem was het bakje leeg en keek de hond zeer tevreden. Gelukkig heeft die in drie jaar tijd misschien nog wel meer credits opgebouwd dan ik in tweeëntwintig jaar. Ook hij mocht dus blijven. Ondanks het laatste hapje.