Opiniecolumn: Piekeren
Ik kan ‘gewoon’ gaan zitten en breken over al mijn gedachtes. Van hot naar her. En als ik dan een hele dag in zo’n bui blijf hangen, dan ben ik een hele dag stil en kom er ook gewoon moeilijk uit. Op de middelbare had ik ooit eens een bui die er toe resulteerde dat ik gedichten ging schrijven onder bepaalde lessen. Het eerste gedicht was in de eerste 15 minuten van de les al gemaakt. Het heette: De gier. Iets later volgde: Het blok aan mijn been. De titel was overigens geïnspireerd door een leerkracht.
Maar als je constant maar pessimistisch blijft denken, over bijvoorbeeld wat niet kan of wat je niet hebt, dan kom je ook niet uit zo’n waardeloze, tijdverspillende bui. En tuurlijk, ik snap het helemaal. Ik vind het ook niet leuk dat het examenuitje niet door kon gaan en dat we geen diploma-uitreiking met zijn allen hadden. Maar het stomste van alles is dat door corona die leuke tijd opeens voorbij was. Dat we elkaar als vriendengroep niet meer 5 dagen in een week zien. En nu kijk ik naar mijn kamerdeur, waar 49 foto’s hangen van de afgelopen 2 jaar. We zien elkaar dan misschien niet meer zo heel vaak, maar ik heb ontzettend veel positieve herinneringen, waar ik lachend aan terug kan denken.