Column: 'Mag ik wat van jullie proeven?'
Vandaag de dag eten die twee eigenlijk alleen nog maar gebakken aardappelen. Dat lijkt misschien heel eenvoudig en eenduidig. Maar dat is het niet. Want zie er maar eens groente bij te vinden. De oudste prefereert wortels. De jongste lust die niet (tenzij ze in lettersoep zitten). De jongste heeft liever paprika, waar de oudste dan weer van walgt. Broccoli is bespreekbaar, maar de jongste heeft liever bloemkool (wat de oudste dan weer vies vindt als het zonder tuinkruidensaus geserveerd wordt). En zo is de avondmaaltijd door de jaren heen getransformeerd tot een onmogelijke puzzel die - nadat ik achter het fornuis werkelijk alles gegeven heb - standaard resulteert in ontevreden gezichten aan één of beide zijden van de eettafel.
Waar wij vroeger gewoon moesten eten wat de pot schafte, ben ik inmiddels - heel pedagogisch onverantwoord - gewoon begonnen met tweeërlei koken. De meiden krijgen hun aardappeltjes en groente. En wij (de jongste incluis) eten iets waar zij met opgetrokken wenkbrauwen naar kijken, want: het zijn geen gebakken aardappelen. En dat werkt. Sterker nog: wat een pedagogisch onverantwoorde aanpak leek te zijn, blijkt opeens heel verantwoord uit te pakken, zo ontdekte ik toen ik de dames voor de zeventiende dag op rij gebakken aardappeltjes met groente naar wens voorschotelde. "Hè bah," kreunde de oudste toen ze de keuken binnenliep en een blik op haar bord wierp. "Wéér aardappeltjes? Mag ik wat van jullie proeven?" Het was een onverwachts hoogtepunt in onze ouderschapscarrière waarin we - zoals dit hele voorval maar weer eens duidelijk maakt - eigenlijk geen flauw idee hebben waar we mee bezig zijn.