Gedichten die Frouke Bienefelt schreef voor zichzelf, zijn er nu voor iedereen
Froukje Bienefelt bekent dat ze wel een traantje heeft moeten wegpinken toen ze haar eersteling in handen had. Dat is te begrijpen: zo’n bloemlezing, de weerslag van vele jaren dichtwerk, heeft voor de dichter een emotionele waarde. Daar komt nog bij dat de uitgave er zeer verzorgd uitziet. Een kleinood met een rustige donkerblauwe harde kaft dat menig poëzieliefhebber zal verblijden.
“Ja, mijn eerste gedichtenbundel”, zegt ze twee dagen na het verschijnen van moedig op zoek. Een uitspraak die ze direct corrigeert: “Nee, ik heb er eerder één gemaakt voor privégebruik. Na het auto-ongeluk van vier jaar geleden. Gedichten voor de verwerking, geschreven vanuit mijn onderbewustzijn. Iedere dag schreef ik woordjes op kartonnetjes. Later, toen ik weer thuis was uit het ziekenhuis en het verpleeghuis, dacht ik: heb ik dat allemaal opgeschreven?” Ja dus. Het bundeltje in grijze kaft is in een hele kleine oplage verschenen en niet op de markt gebracht. Moedig op zoek wel, daarom is dat tóch de eerste dichtbundel van Frouke Bienefelt.
Declameren
Dat dichten zat er al vroeg in, al was het geen prominente bezigheid in haar familie. “In Melissant, op de lagere school, was ik ook al aan het declameren. En zingen voor de klas.” Een enorme stimulans, pas in de eeuw daarna, was de oprichting van de Reizende Dichters. “Er was een culturele dag op Lust en Last, de boerderij van Hein Mijs. Vooraf stond er een advertentie in de krant: of je gedichten wilde insturen. Dat heb ik gedaan. De gedichten kwamen op bordjes in de tuin. Het was de eerste keer dat ik ermee naar buiten kwam. En naar aanleiding van die culturele dag zijn de Reizende Dichters opgericht.”
Volgens Frouke, die elke verjaardag of geboorte in haar familie en kennissenkring al sinds jaar en dag opluisterde met een serie welluidende dichtregels, was dat een belangrijk gebeurtenis voor de verdere ontwikkeling van haar dichterschap. “Je ontmoet andere mensen en culturen. Ik ben best nieuwsgierig naar van alles en nog wat. Ik wil veel weten”, zegt ze. “Altijd heb ik geprobeerd zo dicht mogelijk bij mezelf te blijven in mijn gedichten, en er, enigszins, een boodschap in te leggen. Niet belerend hoor, geen vingertje van ‘je moet zus of je moet zo’. Zeker niet.”
Wat ze bij de Reizende Dichters bijvoorbeeld geleerd heeft, is dat uitleg van een gedicht helemaal niet nodig is. “De een voelt dit en de ander voelt weer heel wat anders. Dat kan enorm verschillen. En dat is ook het mooie ervan.” De stimulans van het eilandelijke poëziegenootschap bestond natuurlijk ook uit het aanleveren van gedichten voor het Reizende Dichters-blad o-o-go en exposities – in onder andere het Watersnoodmuseum en het Streekmuseum in Sommelsdijk – en het declameren tijdens bijeenkomsten.
Prachtige zin
Inspiratie haalt Frouke overal vandaan. Een gebeurtenis, de natuur, iets wat ze meemaakt. Ze geeft een voorbeeld van een uitspraak die ze eens hoorde, de aanleiding voor een gedicht: “Stel je voor dat je moet voelen… Zo’n prachtige zin! Soms weet ik niet waar ik het vandaan haal. Het is maar net wat er voor je voeten komt. De radertjes gaan en gaan. Ik denk dat het nooit ophoudt. Je maakt zulke mooie dingen mee. En ook verdrietige.”
Haar wat bredere bekendheid heeft ze te danken aan de Rabobank Cultuurprijs die ze vorig jaar won met het gedicht ‘Naar het licht’. Over het ontstaan van dit gelauwerde werk vertelt Frouke een aardige anekdote: “Ik zag pas op het laatst dat er een wedstrijd was. Ik dacht: zal ik meedoen? Ik had nog niks. We maakten een rondje op de fiets, in de vroege avond, en zagen op het water een zigzagspoor van een kotter. Net of het allemaal zilvervisjes waren. Dansende visjes. Heel mooi… Ach, bij het water word ik altijd weemoedig. Dan wil ik achter de horizon kijken. Ik schreef het op en zo is het ontstaan. Dezelfde dag nog maakte ik het gedicht en stuurde het op.”
Vliedberg
Het winnende gedicht. Ze schreef het voor zichzelf, zoals ze eruit flapte tijdens de prijsuitreiking. Maar ze bedoelde: voor iedereen.
‘Naar het licht’ is een van de 75 gedichten in moedig op zoek. De bundel, vormgegeven door en uitgegeven via Niels Snoek van de Reizende Dichters, is voor 19,50 euro te koop bij de Bruna in Ouddorp. De opbrengst schenkt Frouke Bienefelt in zijn geheel aan De Vliedberg. “De onderste ladder”, verwijst ze naar bewoners en personeel. Een mooie bestemming, zeker in deze tijd. “Nu alles bezinkt is er meer tijd om na te denken en krijg je ineens andere gesprekken.” Waarvan acte.