'Gezicht van Natuurmonumenten' Ted Sluijter neemt afscheid
Vanwege de coronamaatregelen en – vooral – het mooie weer spreken we Ted Sluijter en Mathieu Ogay op het terras van het kantoor van Natuurmonumenten in de Oostdijk bij Goedereede. Het interview – midden in de natuur - wordt regelmatig onderbroken als er een bijzondere vogel overvliegt en Ted daar enthousiast naar verwijst. En als dan ook nog de – in dit gebied zeldzame en op de rode lijst staande – roerdomp zich laat horen, is de dag van de beide boswachters weer helemaal goed.
Ruim twaalf jaar geleden kwam Ted Sluijter als boswachter bij Natuurmonumenten terecht. Hiervoor was hij voorlichter en PR-man bij Neeltje Jans op de Oosterscheldekering. In dat gebied verzorgde hij naast de communicatie ook excursies en dat deed hij ook al voor Natuurmonumenten in Burgh-Haamstede en op Goeree en Voorne. Eerder al had hij de opleiding ‘Bos en Natuur’ gevolgd. Daarom kon hij in deze regio fulltime aan de slag. Aan het eind van zijn loopbaan bij Natuurmonumenten geeft hij aan dat hij met heel veel plezier terugkijkt op de afgelopen jaren. Er is in die tijd veel gebeurt in de natuur in de regio en dat heeft hem veel voldoening en energie gegeven. Zijn functie is boswachter communicatie en beleven. “Vooral dat laatste is voor mij heel belangrijk. Ik vind het heel belangrijk dat mensen de natuur kunnen beleven en dat daar ook steeds meer gelegenheid voor is gekomen. Dat is ook de visie van Natuurmonumenten”.
Als het gezicht van Natuurmonumenten was één van de taken van Ted Sluijter om het beleid met betrekking tot aanleg en veranderingen in natuurgebieden naar buiten toe te presenteren. Het is zijn ervaring dat mensen begrip hebben voor een bepaalde aanpak als goed de aanleiding en het doel wordt uitgelegd. Hij noemt als voorbeeld een project waar hij met heel veel voldoening op terugkijkt. Dat was het Life-project voor de duinen. Een aantal jaren geleden kon dit – met behulp van Europese subsidie – worden uitgevoerd. Het ging er om om ongeveer 120 ha van de duinen ‘open’ te maken. Het waren duingebieden op Voorne en op Goeree die door de jaren heen dicht begroeid waren door duindoorns. Hierdoor was ander leven in de duinflora- en fauna nauwelijks meer mogelijk. Delen van deze duinen werden ontdaan van deze begroeiing. “In het begin was er nogal wat onbegrip van de natuurgebruikers”, aldus Ted, want kaalslag in de duinen was niet iets waar men blij van werd. “Direct na dit rooien zagen de duinen er inderdaad uit als een slagveld. Maar ga nu eens kijken…” Ted noemt de verschillende planten, zoals – zeldzame – orchissen, die nu alle ruimte hebben. Ook vogels hebben nu meer gelegenheid gekregen in de duinen om te broeden. Daarnaast zijn er ook veel libellen te bewonderen. “Mensen die eerst hun bedenkingen hadden, zijn nu heel tevreden over het resultaat”. Dit ‘nieuwe’ beheer van de duinen sluit meer aan bij zoals de duinen vroeger waren. “Als je een luchtfoto van tachtig jaar geleden ziet van de duinen, dan was er 90 procent open gebied en 10 procent duindoorn. Door allerlei oorzaken, zoals de toename van stikstof, was dit tot kort geleden precies andersom: 10 procent open en 90 procent dichte begroeiing. De duinen zijn nu weer in oorspronkelijke staat teruggebracht”.
Opvolger
De opvolger van Ted Sluijter, Mathieu Ogay, heeft een aantal weken met Ted meegelopen. Hij komt uit de omgeving van Rotterdam, maar door het houden van excursies en zijn belangstelling voor dit gebied was deze regio hem niet onbekend. Voordat hij een paar weken geleden begon als boswachter had hij ander werk, maar ook Mathieu heeft, evenals Ted, de opleiding ‘Bos en Natuur’ gevolgd. In de afgelopen tijd heeft hij samen met Ted opgetrokken en heeft veel van hem geleerd. En dat heeft er toe geleid dat hij met veel plezier aan zijn nieuwe baan begint. Hij is een groot liefhebber van de natuur zoals die zich in deze regio ontwikkelt. “Ik rijd iedere dag met veel plezier van Rotterdam naar de eilanden en geniet van alles wat ik om me heen zie”. Ted geeft aan dat hij blij dat is dat hij ruim de tijd heeft gehad voor de overdracht. “Ik heb Mathieu veel kunnen leren over dit gebied en hij hoorde dit graag aan. Mathieu was als een spons…”
Vogelman
Ted Sluijter is een echte ‘vogelman’. Vroeger schreef hij al in het blad Sterna, waarvoor hij de vogelwaarneming verzorgde. Hij kent bijna iedere vogel in Nederland, maar ook daarbuiten. Want regelmatig gaat hij met vrienden of familie een weekje naar het buitenland om daar vogels te spotten. Zijn favoriete land hiervoor is Spanje, maar hij heeft ook in andere landen zoals Griekenland en Israël gereisd om vogels waar te nemen. Het is zijn plan om na zijn pensionering er nu wat meer tijd voor uit te gaan trekken en samen met zijn vrouw regelmatig ‘vogelkijkreizen’ te ondernemen. Hij is niet de man om achter de geraniums te gaan zitten, want naast zijn reizen blijft hij ook nog als vrijwilliger verbonden aan Natuurmonumenten, waar hij ook excursie voor blijft leiden.
Tijdens zijn loopbaan bij de Natuurorganisatie is hij ook – soms zijdelings – betrokken geweest bij het plannen maken en realiseren van nieuwe natuurgebieden. Soms moest er dan flink ‘gepolderd’ worden, zoals in de Zuiderdieppolder bij de aanleg van Scheelhoekgorzen. “Ik begrijp dat boeren niet enthousiast worden als er goede landbouwgrond omgevormd moet worden tot natuurgebied. Daarom is het goed geweest om eerlijk tegenover elkaar te zijn en geen extreme standpunten in te nemen”. Uiteindelijk heeft dit tot een mooi resultaat geleid, vindt Sluijter. Overigens geeft hij aan dat de samenwerking met de agrariërs in de regio de afgelopen jaren steeds verder is verbeterd en daar is hij heel blij om.
Ook zijn opvolger Mathieu Ogay is het opgevallen dat boeren en ‘natuurmensen’ steeds meer met elkaar mee gaan denken. “Boeren zijn zeker nodig bij het beschermen en het in standhouden van het landschap. We hebben elkaar veel te bieden”, zo verzekert hij.
De afscheidnemende boswachter is een positief ingesteld man. Als we hem vragen naar minder leuke dingen die hij heeft meegemaakt in zijn werk, moet hij heel lang nadenken. “Ik kan me wel eens boos maken over mensen die over kleinigheidjes bezwaar blijven maken. Daar kan ik niet tegen, maar gelukkig komt dit niet veel voor”.
Het afscheid van zijn werkkring en de collega’s is – door de coronamaatregelen – anders dan men zich had voorgesteld, maar misschien komt er nog een goed moment om van alle collega’s afscheid te nemen. Want naast het werk in de natuur, zal Ted ook de contacten met de collega’s heel erg gaan missen. “Ik ben ze dankbaar voor de goede samenwerking en voor wat ik van hen heb geleerd”. Aldus de ‘natuurman’ die, ondanks zijn afscheid, als het aan hem ligt nog dagelijks in de natuur te vinden is.