Column: Nietsdoen
Er bleef een grote leegte over. Letterlijk en in eerste instantie ook figuurlijk. Op de redactie is er in deze weken nog wel wat werk, maar dit gebeurt vooral vanuit huis. Privé was het wel even wennen. Afspraken en plannen die eerst heel belangrijk leken, zijn geschrapt. Verplichtingen waar ik aanvankelijk niet onder uit kon - al had ik nog zo graag gewild - zijn nu tot mijn opluchting niet meer aan de orde. Als de reden voor deze ‘leegte’ niet zo ernstig was, zou ik blij zijn. Dit is niet zo, maar ik moet wel met ‘nietsdoen’ om zien te gaan. En dat zal bij meer mensen zo zijn, al zullen thuiswerkers, samen met een aantal kinderen rond de keukentafel, er anders over denken. Lang niet alle - jarenlang doorgeschoven - karweitjes kunnen door de omstandigheden gelukkig niet altijd worden aangepakt. Dus zit er niets anders op dan genieten van het nietsdoen. Ik heb nooit problemen gehad om niets te doen, maar nu het min of meer verplicht is, ervaar ik het toch als lastig. Daarom toch maar op zoek naar andere activiteiten waarbij ik zo min mogelijk met andere mensen in aanraking kom. We moeten nog wel wat geduld hebben voor we over het nietsdoen heen kunnen stappen en andere zaken aan gaan pakken. Maar dat moeten we wel leren. Mijn kleindochter van tweeënhalf jaar dankte voor het slapen gaan vorige week het volgende: “Dank U wel voor deze dag en dank U wel dat we niks hebben gedaan vandaag”.