Column: Op mijn werk al genoeg gevaar
Vooralsnog zijn er op mijn werk geen coronagevallen, zowel onder het personeel als onder de cliënten. Maar toch is het beangstigend. De 1,5 meter regel gaat in mijn werk natuurlijk niet op. Hoe geef ik iemand een oogdruppel vanaf zo’n grote afstand. Hoe strik je iemands veters of geef je een bordje eten aan? Natuurlijk probeer ik zodra het kan wat afstand te bewaren. Veel cliënten geven dit zelf ook aan. We zetten de medicatie bijvoorbeeld in de gang, zwaaien even door de deur van de woonkamer en vertrekken weer. Nogal een gekke situatie, aangezien we daar normaal een uur bezig zijn met van alles en nog wat. Bij sommige ouderen leeft er angst. Anderen zeggen: ‘Ik heb de oorlog overleefd, dus dit zal ook wel goed komen.’ Vorige week verzorgde ik een cliënt waarvan ze niet zeker wisten wat ze had. Ze werd opgenomen in het ziekenhuis en getest op corona. Dit las ik pas een dag nadat ik bij haar geweest was en ineens kwam het allemaal heel dichtbij. Het besef dat mijn werk niet zomaar kan stoppen, maar ik wel altijd mezelf meeneem in elke situatie, kwam ineens even hard binnen. Ik doe mijn werk met veel liefde en plezier en zou niet anders kunnen, maar elke dag stel ik me wel bloot aan de gevaren die er op dit moment bij komen kijken. Laten we daarom dus alle leefregels die opgesteld zijn in acht nemen. Blijf thuis en hou voldoende afstand. Ik breng mezelf op het werk al genoeg in gevaar, mag ik dan alsjeblieft nog wel ‘zorgeloos’ boodschappen blijven doen?