De ervaringen van 'Laurens & Laurens' in Oekraïne
Jó napot! Die woorden klonken ons tegemoet nadat we aangekomen waren op het kleine vliegveldje in Debrecen, Hongarije. Bea en Jozef, de twee mensen die ons over de grens naar Oekraïne zouden brengen kwamen enthousiast naar ons toe. Het cultuurverschil was meteen merkbaar toen de voor ons nog onbekende Bea ons drie smakkende zoenen gaf. Jozef pakte onze koffers aan en stopte deze in de kofferbak van zijn krakkemikkige BMW. Vervolgens hield hij als een volwaardig taxichauffeur de deur voor ons open. We stapten in om ons door hem naar de grens te laten rijden.
De grens tussen Hongarije en Oekraïne. Twee landen die vroeger meer met elkaar overeen hadden dan nu. Hongarije is de afgelopen jaren steeds rijker geworden, terwijl Oekraïne daar weinig van heeft gemerkt. Het land heeft economisch gezien bijna stilgestaan, met alle gevolgen van dien. Nadat we de grens overgestoken waren was deze achterstand ook meteen merkbaar. De georganiseerde westerse uitstraling van Hongarije maakte plaats voor het armoedige en ongeorganiseerde beeld van Oekraïne. Overigens betekent dit niet dat het land niet mooi is want het is werkelijk prachtig!
Onze chauffeur Jozef was door jaren ervaring heel bedreven geworden in het ontwijken van de grote gaten in de Oekraïense wegen en zo kwamen we al snel aan op de plek van onze bestemming. Het dorpje Nagydobrony in het Karpatengebied. In dit dorpje staat het enige échte bejaardentehuis van Oekraïne: het verzorgingstehuis Rehoboth. Omdat het ondertussen al behoorlijk donker was geworden en er daardoor van de omgeving weinig te zien was, gingen we snel naar binnen. Daar stond overheerlijke worst voor ons klaar, waar wij ons dankbaar tegoed aan deden.
Na een aantal uren arriveerde ook de rest van ons reisgezelschap: Teun, Michel, Albert en Herman kwamen aan met een volgeladen bus. Meteen konden we aan de slag. De bus moest namelijk gelost worden. Nadat dit gebeurd was en we diezelfde avond nog wat bijgepraat hadden zijn we tevreden richting onze slaapplaats gegaan.
Drukte
De volgende morgen werden we al vroeg wakker. Terwijl we een heerlijke bak koffie dronken keken we vanaf het balkon uit over het gehele terrein van Rehoboth. Hier was het al een drukte van jewelste. Het verzorgend personeel liep rondom het verzorgingstehuis, de was werd opgehangen, of er werden andere klusjes gedaan. De bewoners van Rehoboth zaten genietend op de stoep om de eerste zonnestralen van die dag op te vangen. En de werknemers van de boerderij waren al met allerlei landbouwmachines in de weer. Het was wonderlijk om te beseffen dat al deze bedrijvigheid mogelijk werd gemaakt door een Nederlandse stichting die haar oorsprong op ons eiland vindt.
Op de dagen die volgden hebben we ons op allerlei manieren voor de stichting ingezet. Dit betekende niet dat we elke dag rondom het bejaardentehuis werkzaam waren. Stichting OZO heeft namelijk talloze humanitaire hulpprojecten opgezet. Deze projecten liggen verspreid over het hele Karpatengebied. Een gebied wat gekenmerkt wordt door een ontwikkelingsachterstand en veel armoede. De hulp die OZO biedt is daarom hard nodig. Het mooie was dat wij hieraan een steentje mochten bijdragen.
Hongaarse dienst
Een aantal momenten van de reis waren nog extra bijzonder. Zo mochten we op zondag een Hongaarse dienst bijwonen. Er ging een voor onze reisgenoten bekende predikant voor: dominee Tamás. Het was ondanks het voor ons onverstaanbare Hongaars, bijzonder om deze dienst bij te mogen wonen. Daarnaast was het bijzonder om de psalmen en liederen in die vreemde taal mee te zingen. Gelukkig was de wijs redelijk bekend dus brachten we het er aardig vanaf.
Watersnoodramp
Ook mochten we een les verzorgen op het Gymnasium in Nagydobrony. Een school die op verschillende manieren door stichting OZO ondersteund wordt. We gaven les over de watersnoodramp van 1953, een mooi thema wat we konden delen met de jeugd van Oekraïne. Omdat men in Oekraïne geen Nederlands spreekt en wij geen Hongaars moest deze les natuurlijk in het Engels gegeven worden. Dit zou tevens een goede oefening zijn voor het Engels van de Oekraïense scholieren. Deze oefening bleek ook wel nodig, de leerlingen spraken minder goed Engels dan van tevoren verwacht. Dit mocht de pret echter niet drukken, want we keerden met een voldaan gevoel terug naar Rehoboth.
Op twee andere dagen mochten we slachtoffer spelen binnen de noodsituaties die Hans de Brandweerman voor de brandweerkorpsen in de omgeving in touw zette. Dit kwam erop neer dat wij in een kapotte auto werden neergezet en we vervolgens door de brandweerlieden uit deze auto gered werden. Hierbij werd, niet met altijd evenveel beleid, Nederlands brandweermateriaal gebruikt. Dit is mogelijk door het project brandweer. Het was bijzonder om te zien hoe blij de brandweermannen zijn met het materiaal wat Hans iedere keer weer voor ze weet mee te brengen.
De laatste twee dagen brachten we samen met Hans door. De rest vertrok op donderdag namelijk al weer terug naar Nederland. Toch waren ook dit bijzondere dagen. We bezochten twee gezinnen in Nagydobrony. Het eerste gezin, betrof een alleenstaande vrouw met veel kinderen. Ze moest zorg dragen voor haar bejaarde vader. Hierdoor was werken lastig en kon er ook weinig geld worden verdiend. Dit was ook terug te zien in de levensomstandigheden waarin ze verkeerden. Vervolgens bezochten we een andere familie. Wederom ging het om een alleenstaande, jonge moeder. Haar Zoon Danïel heeft leukemie. Het jongetje kan niet anders dan in een rolstoel zitten doordat zijn moeder het transport naar een goed ziekenhuis niet kan betalen. De beide bezoeken drukten ons flink met de neus op de feiten. Wij hebben het in Nederland ontzettend goed, terwijl deze mensen écht tekort komen. Enigszins stil keerden wij weer terug naar Rehoboth.
Zaterdag vlogen we alweer richting Nederland. Aangekomen op Eindhoven Airport namen we afscheid van Hans en keerden we terug naar huis. Wanneer u ons vraagt hoe we deze reis ervaren hebben kunnen we maar één antwoord geven. Ontzettend goed! Het was erg bijzonder om de gastvrijheid van de mensen die in en rondom Rehoboth werkzaam zijn te ervaren. Het was interessant om de resultaten te kunnen zien die stichting OZO door de jaren heen geboekt heeft. Het was tof om zelf, ook al was het maar heel klein, hierin iets te kunnen betekenen en het was bovenal bijzonder om het al eerder genoemde verschil tussen westerse welvaart en oosterse armoede te zien.
Natuurlijk zijn we ook heel dankbaar voor het feit dat onze vrienden binnen stichting OZO het aangedurfd hebben om twee studenten mee te nemen op werkbezoek!
Viszlát!
