Ethiek: Europese superstaat…
Bij alle berichten over de coronacrisis was ook een bericht van de Europese Unie. Ik las in de krant het volgende: “EU wil een rol bij de corona-bestrijding”. In een verdere toelichting was te lezen dat de EU-commissaris voor gezondheid, mevr. Stella Kyriakides afkomstig uit Cyprus, niet wil toegeven aan paniek. Ook waarschuwde ze voor ‘verklaringen vanuit angst voor vreemdelingen’. Ze gaf daarmee een politicus uit Italië, aldus de krant, een veeg uit de pan. Verder werd niet echt duidelijk wat precies de bijdrage van de EU aan de bestrijding zou moeten zijn. Overigens is het natuurlijk zonneklaar dat overheden zich hiermee bemoeien. Het gaat om een virus met ernstige gevolgen en dan is soevereine overheid de aangewezen instantie om te ordenen en beleid uit te zetten. Uiteraard moet dat duidelijk en helder zijn. Het gaat niet aan om allerlei paniek te zaaien. Opvallend is echter wel dat de EU zich er kennelijk ook mee wil bemoeien. Als overheden het zelf wel kunnen waarom zou dan de EU er zich mee bemoeien. Vanzelf is het niet verkeerd om bijvoorbeeld samen met andere landen te werken aan het ontwikkelen van een vaccin. Ook zijn er misschien wat andere zaken die gezamenlijk gedaan zouden kunnen worden. Maar ik neem aan dat de autoriteiten daar zelf mans genoeg voor zijn. Er zijn heus wel overleg zijn tussen Nederland en Duitsland over het coronavirus in de beurt van de Nederlandse grens. Om dit soort dingen te regelen hebben we denk ik geen EU commissaris nodig.
En dat brengt me bij een ander punt. In de Tweede Kamer werd onlangs gedebatteerd over de EU begroting. De EU heeft grote plannen bijvoorbeeld met het klimaat. Er moeten vele honderden miljarden naar Brussel om een groots klimaatbeleid in de stijgers te zetten. Ook de visserij weet inmiddels wat de bureaucraten in Brussel allemaal wel en niet willen. De pulsvisserij is inmiddels goeddeels verleden tijd, met dank aan de EU en het Europees Parlement. En dan komt er weer een bericht over de EU die zich met de bestrijding van de coronacrisis wel gaan bezighouden. Kortom, in de praktijk zien we dat de EU zich meer en meer indringt in het beleid van de verschillende landen. Ooit was de EEG een soort samenwerkingsverband tussen zes landen. Inmiddels is het een soort ‘staat’ met een grondwet, een commissie, een centrale man en een persoon die buitenlandse zaken doet. Er is, vrij geruisloos, een soort nieuwe staat ontstaan die meer en meer invloed naar zich toetrekt. En de vraag is of wij dat willen. De Britten hebben gezegd dat ze daar niet voor zijn. De hele Brexit is een reactie op het voortgaande streven van de EU om meer en meer een soort superstaat te worden. Het gaat allemaal stapje voor stapje, maar de vraag is of we daar veel mee opschieten. Gelukkig zijn er in het Parlement ook nog vertegenwoordigers die hier de vinger bij weten te leggen. Het is goed om samen te werken in Europa, maar een superstaat die zich bemoeit met heel veel dingen kunnen we missen. Onze nationale soevereiniteit moeten we proberen te bewaren.