Vlaag van verstandsverbijstering
De eerste les is nog heel opwindend. Apetrots loop je het zwembad binnen en tijdens de les zit je zowat met je camera aan het glas vastgeplakt om elk moment ervan vast te leggen. Ondertussen verbaas je jezelf over al die andere ouders in de hal van het zwembad, die er behoorlijk uitgeblust bij zitten en gedachteloos door een schijnbaar oneindige Facebook- of Instagram-lijst scrollen. Wat je niet weet, is dat een groot deel ervan hier al zeker een half jaar vertoeft en nog altijd in afwachting is van dat begeerde diploma. En misschien is het de met chloor gevulde atmosfeer, of het feit dat de schoolslag van je kind na een les of twintig nog altijd meer weg heeft van een worsteling waarin het aan de verliezende hand is, maar uiteindelijk zit je er linksom of rechtsom net zo uitgeblust bij als de anderen. Want zo'n diploma laat enige tijd op zich wachten. Weken gaan voorbij. Maanden verstrijken. De seizoenen volgen elkaar op. Zwempakken worden te klein. Maar uiteindelijk komt er toch een moment waarop je kind glimmend van trots het zwembad uithuppelt en komt vertellen dat het af mag zwemmen. En dan leven uitgebluste ouders weer op en melden hun kind in een vlaag van verstandsverbijstering zelfs aan voor het B-diploma.
Hier zijn we na anderhalf jaar chloor happen inmiddels bijna klaar: deze week zwemt onze oudste af voor haar C-diploma. En aangezien ze inmiddels net zo uitgeblust is als haar ouders, heeft ze duidelijk te verstaan gegeven hierna N-I-E-T-S meer te willen doen. We knikten lijdzaam, maar juichten van binnen en namen vrolijk afscheid van de badmeester. En toen kwam die email. Deze betrof onze middelste. 'Hoera!' zo stond er. 'U heeft uw kind aangemeld voor zwemles. En er is een plek beschikbaar!' We beginnen dus weer van voren af aan. Met liefde. En een piepklein restje engelengeduld.