Ziekenhuiscolumn: "Je moet wel opletten, meneertje"
Terwijl ik een jong meisje positioneerde voor de foto, zei mijn collega iets tegen mij. Ik luisterde niet goed dus ik vroeg of mijn collega het wilde herhalen. Het meisje wees mij met een ondeugende blik terecht en zei: "Je moet wel opletten, meneertje!"
Heerlijk zulke kinderen! Maar niet ieder kind is hetzelfde. Veel kinderen zijn bang, wat ook te begrijpen is. Moet u zich eens voorstellen dat een grote meneer in een wit pak je komt halen, dat je bepaalde kleren uit moet doen, dat je op een tafel moet gaan liggen, dat papa en mama een gek zwaar schort aankrijgen, dat ze je vasthouden op een bepaalde manier… alles behalve prettig! Een klein ventje zette de hele kamer op stelten en was vastberaden om geen foto van zich te laten maken. Twintig minuten en een foto van zijn dinosaurus later ging hij toch overstag.
Even later kwam er een meisje al huilend binnen. Niet van angst, maar van vermoeidheid. Als een wanhoopskreet vertelde ze mij dat ze zo moe was. We gingen samen op de tafel zitten en ik sloeg een arm om haar heen. Nadat ze even was bijgekomen, hebben we snel de foto's gemaakt. En wanneer het onderzoek klaar is, gaan al die kinderen met een gevoel van overwinning de deur uit. Het is me gelukt! Prachtig om dat te zien. Je haalt een angstig kind binnen en als trotse pauw verlaten ze de kamer. Maar niet iedereen is zo enthousiast.
Ik haalde redelijk vroeg in de morgen een puber uit de wachtkamer. Slecht gehumeurd en zijn blik op de telefoon. Heel vriendelijk vroeg ik hem de nodige kleding uit te doen. Even later lag hij op tafel. Ik kon het niet laten en zei: "Het is wel een beetje vroeg hè?" Waarop hij riep: "Houdt er alsjeblieft over op!" Ik schoot in de lach en praatte hem moed in en zei dat ik hem erdoorheen zou slepen. Zo zie je maar: ik kan het soms niet laten om ondeugend te zijn!