Vastbesloten om iets op te eten
Het bijna akelig klinische karakter van onze woonkamer is namelijk te herleiden naar onze jongste telg. Die heeft het op een kruipen gezet. In eerste instantie ging dat nog niet zo hard en was er voldoende tijd om te beginnen met opruimen zodra ze in beweging kwam. Maar inmiddels vliegt ze met twinkelende oogjes van opwinding en vastbesloten om iets op te eten dat haar huisgenoten dierbaar is, de woonkamer door. En hoe ik mijn best ook doe, helemaal klinisch is die kamer toch nooit.
Altijd slingert er wel ergens een voor baby's verboden object rond en onze baby weet dat vervolgens feilloos te lokaliseren. Ze heeft daarbij een duidelijke voorliefde ontwikkeld voor strijkkralen. Die zijn blijkbaar heel smakelijk. Net nog heb ik er - met gevaar voor eigen leven, want ze is inmiddels uitgerust met zes messcherpe tandjes - drie uit haar mond gepeuterd. Groot was de paniek een paar weken terug toen ze heftig smakkend onder tafel vandaan kwam en erin geslaagd was een strijkkraal in haar mond te stoppen en deze vervolgens ook nog eens precies over haar onderste tandje te schuiven. We sjorden en trokken, maar zonder resultaat. En net toen ik mezelf met dit opmerkelijke probleem al naar de tandarts zag rennen, gaf de strijkkraal mee. Voldaan gooide ik 'm in de prullenbak.
Achter me hoorde ik haar alweer smakken. Want hoe grondig ik ook stofzuig; die strijkkralen lijken zich achter de tafelpoten te vermenigvuldigen. Ik viste er opnieuw twee uit haar mondje. Dat er nog een derde kraal was geweest, bleek een dag later. Hij pronkte - tot grote hilariteit van onze dochters - in haar luier, heel parmantig boven op een mini-drolletje. Er zijn van die strijkkraal-kunstwerken die je bijblijven...