Omloop is unieke ervaring
De confetti daalt neer op de massa lopers die langzaam in beweging komt. Vooraan gaan de eerste lopers er als een haas vandoor. Op d'n Diek zwaaien toeschouwers naar de vertrekkende lopers. Even buiten Sommelsdijk begint de groep uit elkaar te vallen, iedereen zoekt zijn eigen tempo. Het avontuur is begonnen.
Door Martijn de Bonte
Het eerste stuk zijn de lopers vol goede moed, er wordt gegrapt, gekeuveld en gediscussieerd. Bij de eerste post bij de Scheelhoekpolder is een stop nog niet nodig, de lopers scannen snel hun pasje, drinken wat water en vervolgen de tocht over de buitendijk. Hier en daar staan wat mensen die de deelnemers succes wensen. Voor de vismijn in Stellendam staat een meisje met een bord waarop staat "Hup Kees", eromheen zijn rode hartjes geschilderd. Binnen is er eten, drinken en gezelligheid, na de stop gaan de lopers weer opgeladen verder.
Tussen de lopers vallen twee in het wit geklede heren op, om de beurt dragen ze een witte vlag. Op de T-shirts en de wapperende vlag staat W.S.V. Dobbertje Duik. De afkorting W.S.V. staat voor wandelsportvereniging. Het voltallige bestuur en ook alle leden doen mee, vooralsnog zijn dat in totaal twee personen. Door middel van de vlag hopen ze de aandacht te vestigen op hun geesteskind Dobbertje Duik en nieuwe leden te werven.
In Goedereede-Havenhoofd knapperen de vuurtjes. Overal zitten groepjes bewoners gezellig in een kring en moedigen de deelnemers aan. Twee meisje lopen met een doos chipszakjes tussen de deelnemers door en delen gratis uit. Net buiten Goedereede-Havenhoofd doen twee vrijwilligers, gehuld in motorpakken, een 'yell'. Ze buigen voorover met hun handen naar beneden, veren dan overeind en gooien de handen in de lucht ondertussen doen ze een overwinningskreet. Later komen we ze nog twee keer tegen en iedere keer weer doen ze hun kunststukje.
De uitvallers konden het deze editie maar moeilijk op het weer steken. Het was niet te warm en niet te koud en vooral ook droog. 's Nachts waren er wat kleine miezerbuitjes, maar echt regen is er niet gevallen. Op zaterdagmiddag konden de lopers genieten van Flakkeese luchten en een fel zonnetje.
Als we in het holst van de nacht van een lang stuk dijk afkomen, tussen de Ouddorpse haven en de ingang van de Slikken, worden we hartverwarmend verwelkomd door een vrijwilliger. Een jonge vrouw biedt drinken aan en zegt opbeurend: "Vanaf hier is het pad weer lekker verhard." En zo zijn er steeds opnieuw weer vrijwilligers die de voeten verzorgen, een uitgebreide massage geven of aanbieden dat je gerust een tweede beker bouillon kan krijgen.
De dijk tussen Oude-Tonge en de Galathese haven is een pittige etappe. Er is weinig afleiding en het einde van de tocht is nog eind weg. Een jonge deelnemer is de moed in de schoenen gezakt, haar vader loopt naast haar en biedt ondersteuning. Ze klemt haar armen om zijn nek en zo komen ze stap voor stap vooruit.
In Ooltgensplaat hangen de vlaggen op zijn kop, een symbolische daad waarmee de bewoners duidelijk maken dat ze het niet eens zijn met de verhuizing naar Middelharnis. Er hangen ook handgeschreven spandoeken waarop te lezen staat dat de Omloop in 2014 weer in Ooltgensplaat start. De rustplaats is het fort, er speelt een bandje, er is lekkere soep en er zijn 'gewone' toiletten, een heerlijke plek om op te laden voor de laatste etappe. Het zijn trouwens de broers Hans en Piet Both die al vanaf de eerste Omloop voor lekkere verse soep zorgen voor de deelnemers.
In Stad aan 't Haringvliet is het ontvangst gastvrij. Een man gehuld in Stadse kleuren geeft iedere deelnemer die aankomt bij de post een lootje van de Stadse vriendenloterij. En alle lopers hebben direct de hoofdprijs te pakken, die bestaat uit een appel of banaan. Als toegift zong een energiek koortje het lied de laatste loodjes. Eén van de coupletten luidde: "Nog even een klein endje, Meneerse is vlakbij… Ik weet je gaat het halen, een echte kei ben jij."
Onderweg ontmoeten we een viertal in rose gehulde vrouwen die de 55 kilometer lopen. Gezellig keuvelend lopen ze door het weidse landschap. Als er een loper klaagt over zijn zere knie hebben duiken ze gelijk een dubbele paracetamol op om het leed te verzachten. Even verderop nemen twee van de vrouwen een jonge deelnemer tussen in die veel last heeft van blaren. Ze loodsen hem, al moet insprekend, richting de volgende post. In Den Bommel staat een vrouw die gratis een zak met ijsklontjes geeft aan lopers die warm zijn gelopen.
De Omloop is geen wedstrijd maar kent toch verliezers. Zo zien we in Herkingen een man die de post inloopt, neerzakt op een stoel en vervolgens flauw valt. Hij is letterlijk uitgeput en moet het 'strijdtoneel' verlaten. En zo zijn er helaas meer deelnemers die vanwege blaren, zere knieen of ander wandelleed de tocht niet uit kunnen lopen.
In Middelharnis aangekomen worden er gladiolen uitgedeeld. Hiermee gewapend volbrengen de lopers de laatste etappe naar de finish. Daar flitsen de toestellen van de fotografen en staan familie, vrienden en collega's de lopers op te wachten. De Flakkeese variant van de Nijmeegse Via Gladiola. Op het podium wordt de medaille overhandigd, in de keet verderop de oorkonde. En dan zit het erop, de strijd is gestreden. De enige vraag die rest is: Volgend jaar weer?
Kader: Team Eilanden-Nieuws heeft deelgenomen aan het koningsnummer van 110 kilometer. Marius Kot moest na tachtig kilometer stoppen vanwege een knieblessure. Martijn de Bonte heeft de tocht wel uitgelopen en kwam na ruim tweeëntwintig uur over de finish.