Kleine wereld
"Je wereld wordt wel klein, hé" zegt mijn vriendin als ik enthousiast vertel over de eerste dorsende combine van dit jaar. En dat valt moeilijk te ontkennen. Het is niet zo dat ik wekenlang het eiland niet afkom, maar er zijn wel weken waarop ik niet meer dan één keer van het eiland kom. Dat betekent dat mijn leven zich meer en meer afspeelt op Goeree-Overflakkee.
En dat was nog niet zo lang geleden wel anders. Toen woonde ik in Gouda, liep stage in Den Haag, werkte als bijbaantje in Rotterdam en om te relaxen zoefde ik met de trein naar Amsterdam. Door school, stages en werk leerde ik iedere keer weer nieuwe mensen kennen praatte ik op een festival over wereldvrede en aanverwante zaken.
Tegenwoordig gaan de meeste gesprekken over het weer en andere dagelijks ongemakken. Dan ontstaan er dit soort gesprekken:
"Pff, ik stond wel vijf minuten stil toen ik vanaf de Haringvlietbrug de weg op draaide.
Zo, echt waar. Dat is balen en dat nog wel met deze hitte.
Ja, wat is het warm hé."
Op zich is er volgens mij weinig mis met dit soort conversaties maar we gaan er niet de wereld mee redden. (Met praten op festivals trouwens ook niet.)
En op het eiland wonen dan wel ruim veertigduizend mensen, toch kom ik opvallend vaak dezelfde gezichten tegen. Ik leef in een klein wereld en wordt er meer en meer zelf onderdeel van. In een uitzending van het KRO-programma de Reünie wordt met een schoolklas teruggeblikt op de schooljaren en het levensverloop van de leerlingen. Begin dit jaar was er een schoolklas uit Oude-Tonge in de uitzending. Daarin vraagt de presentator naar aanleiding van het kleine aantal scheidingen zich af waarom de mensen in Oude-Tonge wel begrijpen dat ze bij elkaar moeten blijven en in de rest van de Nedeland niet. Vanuit de schoolbanken klinkt een ontnuchterend antwoord: "Er zijn hier niet veel verleidingen en iedereen weet het ook meteen als je scheef gaat." Een laag percentage scheidingen, dat is waar een kleine wereld groot in kan zijn.