Nog eentje dan
Het is mogelijk dat jullie mijn column vorige maand hebben gemist. Dat klopt. Drukte en gezondheid gaan niet altijd samen en daardoor zit ik momenteel in de lappenmand. Omdat ik af en toe verplicht iets meer tijd door moet brengen in mijn bed of op de bank, heb ik ook tijd om na te denken. ‘Heb ik het te druk?' en ‘Zijn er dingen die ik los kan laten?’ zijn een aantal van die vragen die door mijn hoofd gaan.
Al vaker heb ik geschreven dat anderen tegen me zeggen dat ik ook mijzelf wat tijd moet gunnen. Maar hoe vind je balans tussen moeder zijn, een huishouden runnen, werken, vrijwilligerswerk en natuurlijk de belangrijkste en mooiste: mantelzorgen. Ik vind het nog steeds moeilijk en als buitenstaander is het makkelijk gezegd. Waarom stop je dan niet met werken en/of je vrijwilligerswerk? Ten eerste is het tegenwoordig niet gemakkelijk meer om met één loon rond te komen. Maar dat is niet de enige reden. Mijn wereldje zou op dat moment alleen maar om anderen en verzorgen draaien. En dit klinkt misschien egoïstisch, maar zo is het niet bedoeld. Wanneer je mantelzorger bent, draait de dag bijna 24/7 om verzorgen. Dit doe ik met heel mijn hart, maar ergens heb ik het ook nodig om even aan niets te hoeven denken of mijn zinnen op iets anders te kunnen zetten. Wat is er dan mooier om dat te kunnen doen met iets waar je dolgelukkig van wordt en enorm veel positieve energie uit haalt? Met deze energie kan ik de andere dingen aan. Het kan dan zo zijn dat het me fysiek veel energie kost, maar daartegenover brengt het me veel meer op. Daarnaast hebben we ook de zorg over Sem. Ik denk dat ik niemand uit hoef te leggen dat we die zorg niet zomaar op stop kunnen zetten. Overdag hebben we al veel zorg en sturing uit handen durven geven aan geweldige zorgaanbieders. Dit zorgt voor zowel ons als Sem voor rust.
Ja, waar moet ik dan dingen los gaan laten of er mee stoppen? Na lang wikken en wegen heb ik besloten om na bijna vijf jaar te stoppen met het schrijven van deze column. Gedurende deze tijd heb ik veel dingen met u mogen delen. Het was mijn doel om de lezer inzicht te geven in alle aspecten uit mijn leven en daarmee meer begrip te creëren. Tevens hoopte ik dat sommige lezers aansluiting vonden in mijn stukjes en zich hiermee konden identificeren. Misschien dat ik soms troost kon bieden of iets geschreven heb, wanneer u het zelf niet kon.
Door alle reacties die ik van jullie heb gekregen, denk ik dat ik hierin zeker ben geslaagd.
Dus via deze weg wil ik u bedanken voor het lezen, voor de lieve en begripvolle reacties. Ik vond het erg bijzonder en wil Eilanden-Nieuws bedanken voor de mooie kans.
Wie weet tot ziens.