Column: De man in de tuin
Het was koud die nacht, van dat mottige Sinterklaasweer met van die fijne stuifsneeuw, toen mijn maat Mark en ik op afdichting stonden te wachten bij een portiekwoning. We waren gereden op een woninginbraak, drie hoog, maar na onderzoek bleek de dader te zijn gevlogen. We stonden beneden op het trottoir te wachten op een slotenmaker om de deur van de woning te repareren.
Uit een woning op de begane grond kwamen een man en vrouw naar buiten met zo’n klein hondje met een strikje in het haar en zo’n wollen dekentje om. Aan het naambordje op de deur te zien konden dit Harry en Rietje wel eens zijn.
Mark besloot dat het hondje Poppedijntje moest heten.
Met Poppedijntje in hun kielzog liepen ze van ons vandaan terwijl we Rietje hoorden zeggen: “Har, dur loopt hier allemaal plietsie te staan???…zouter wat gebeurt zijn dan…?”|
Har mompelde wat en ze verdwenen in de duisternis, ons wachtend achterlatend.
Na 10 minuten doemden Har en Rietje weer op uit de grauwe nevel, Poppedijntje gepaneerd met stuifsneeuw.
“Harr…ze staan dur nog steeds, de plietsies.”
“Oow ja joh??”, zei Har.
“Har, die man in de tuin, zou tie dur wat mee te maake hebbe dan…?”
Vlak voordat Har de portiekdeur achter zich dichtgooide, plaatste Mark z’n voet er tussen. “Wat zegt u mevrouw!? Welke man in de tuin!?”
“Dur legt een man in de tuin bij ons.”
Na onderzoek bleek in de tuin van Harrie en Rietje een man te liggen. Terwijl hij ongewenst in de woning op 3 hoog was hoorde hij ons binnen komen en was in blinde paniek naar het balkonnetje gerend en dook over de reling.
Na zijn vrije val bleef hij in de struiken van Harry en Rietje liggen met twee gebroken enkels en een gekneusde rib. Binnen de kortste keren was hij net zo gepaneerd als Poppedijntje en op het moment van aantreffen was hij stevig onderkoeld. De man werd aangehouden en afgevoerd naar een ziekenhuis.
Het verhaal moest op papier en de rest van de nacht zaten we binnen.
Har en Rietje toveren nog wel eens een brede lach op mijn gezicht. Vooral als het stuifsneeuwt…