Ramp
Arts zijn is op elke plek verschillend. In de grote stad zie je heel andere problemen dan in het dorpje Stad. In Nederland zie je zelden malaria terwijl er in Zimbabwe weer minder duivenmelkerslongen zijn. Plaatselijke aandoeningen bestaan. Soms wordt daar een beetje mee gesjoemeld. Engelsen noemen syfilis de Franse ziekte. Russen noemen het de Poolse ziekte, Polen de Duitse ziekte en Japanners de Chinese ziekte…
De huisarts moet zich een beetje verdiepen in zijn omgeving om te weten wat hij op zijn spreekuur kan tegenkomen. Ik heb weinig ervaring met kogelwonden, maar ik werk dan ook niet in Amerika. En ook mijn uitgebreide kennis van het West-Nijl virus is een beetje overbodig. Op Flakkee verwacht je misschien geen bijzonderheden, maar die zijn er wel. Schelpverwondingen komen bijvoorbeeld veel voor. Maar er is een andere aandoening die ik hier regelmatig tegenkom. Ik wil hem de Flakkeese ziekte noemen. Hij is het ergste rond deze tijd en hij heeft ernstige gevolgen. Het is een ziekte die je serieus moet nemen en die veel lijden veroorzaakt.
Sinds de watersnoodramp is de angst voor het water en de storm voor veel mensen bijna verstikkend. De ramp heeft zo veel leed veroorzaakt en mensen zo grondig ontworteld dat we er nu, zeventig jaar later, nog behoorlijk onder lijden op dit eiland. Veel mensen gaan bij hevige storm in de avond niet naar bed. Ze doen kaarsjes aan en gaan als gezin rond de keukentafel zitten totdat het weer licht wordt. De oudere gezinsleden lijden aan deze ziekte en hun kinderen doen er een beetje lacherig over. Ze hebben de ramp niet aan den lijve ondervonden en snappen niet waarom ze wakker zouden blijven voor een beetje wind. Toch heb ik ook al jongeren gesproken die deze gewoonte overgenomen hebben en als de wind te hard is, een kaarsje pakken en aanschuiven aan hun keukentafel. Je moet alert blijven als het stormt. Je kan niet zomaar gaan slapen. Wie weet of je midden in de nacht verrast wordt.
Mijn hart breekt als ik die verhalen hoor. Hoe gruwelijk moet dat geweest zijn destijds. In een nacht is toen voor ettelijke jaren de samenleving van dit eiland verwond. Bij iedere natuurramp of oorlog in het nieuws denk ik aan 1953 en aan hoe artsen over zeventig jaar nog steeds de gevolgen zullen zien. Flakkee heeft een mooi oud gezicht: moedig maar beschadigd. Sterk en toch broos.