Column: Influencer
Wist u dat op dit eiland een van de meest gevolgde (Engelstalige) Instagram-influencers ter wereld woont? Hij hoopt op deze plek anoniem te blijven, maar via via is deze informatie toch bij ons terechtgekomen. Na vele vergeefse pogingen, moeizame mailwisselingen en langdurige app-gesprekken met zijn management lukte het mij om hem een paar weken terug te spreken te krijgen. “Maar denk erom, niet langer dan 10 minuten en zijn echte naam komt niet in de krant. Hij gaat volgende week op tournee voor zijn eigen Amazon-serie en hij heeft alles nodig, begrepen?”
Dat begreep ik en zodoende betrad ik op een regenachtige dag de woonboerderij ergens in een verder vrijwel lege polder, waar hij zich terugtrekt wanneer hij even een dag niet in de spotlights van Rio de Janeiro, Seoul, New York of Londen verkeert.
De grootmeester zelf lag languit bovenop een (zuiver ter decoratie dienende) gouden kooi in een zijden kamerjas met een stalen gewicht van 50 kg te spelen toen ik binnentrad.
“Kom toch bij die muur vandaan en ga zitten kerel”, zij hij. “U kunt nu wel stoppen met het naar de grond gebogen houden van uw hoofd”, fluisterde zijn terzijde staande persoonlijk assistent tegen mij. “Dank u”, prevelde ik de maestro himself met neergeslagen ogen toe en ik ging stijf als een plank op het puntje van een stoel zitten.
“Klopt het dat men wel een paar jaar nodig heeft om het vak te leren”, vroeg ik hem. “Ja, dat geldt voor die amateurs die zich met 2 miljoen volgers influencer durven noemen”, snoof de geweldenaar. Hij onderbrak zichzelf en keek naar boven, waar nog steeds het gewicht van 50 kg hing. Toen bekeek hij zijn stijf naar boven gestrekte arm en zei: “Sorry, vergeten”, en bedaard liet hij het gewicht naast zich op de kooi zakken.
“Ik zal niet beweren”, vervolgde hij, “dat tussen de vele koude kunstjes die zo’n dilettant van een amateurinfluencer opvoert, nooit eens een berichtje zit dat ook voor een echte kenner op het eerste gezicht best aardig oogt. Maar over het algemeen is dat toch maar kitsch. Nee, ik ben eerst tien jaar in het vak geweest voor ik zover was dat ik per dag gemiddeld 2000 berichtjes van aanbidders ontving. En het duurde wel vijftien jaar eer ik een driedubbele selfieswap met Adèle, Obama en Rowan Atkinson aandurfde.” “Een selfieswap”, hijgde ik, terwijl ik van mijn stoel afgleed, “en dan ook nog driedubbel”.
De maestro rukte achteloos een tralie uit de gouden kooi onder hem (terwijl zijn assistent snel een foto nam) en kon daarmee vanuit zijn liggende toestand net aan bij de volumeknop van de sfeerverlichting, die hij iets hoger draaide. “Maak nog eens een foto Ian”, zei hij tegen zijn PA, terwijl hij opnieuw een tralie uit de kooi rukte (deze keer niet achteloos, maar bestudeerd) waarna er vervolgens honderdzestig foto’s werden genomen terwijl de beroemdheid bedaard en tegelijk als bevroren in dezelfde houding bleef liggen.
“En is het waar”, vroeg ik, toen dit intermezzo was gepasseerd, “dat Hillary Clinton, Kim Kardashian én het Kremlin u hebben benaderd om samen een vlog te maken?” “Klopt en vergeet zeker niet op te schrijven dat prins Harry ook in dat rijtje stond”, antwoordde de koning van het internet.
“En dat verhaal van de paus die met u op de foto wilde?”, vroeg ik verder. “Nee”, sprak hij, “je moet niet alles geloven wat ze zeggen.”