"Eén maand in Nederland, ik voel me nu al thuis"
STELLENDAM - Ahmad Algohbary is een freelance journalist uit Jemen, hij heeft de afgelopen zes jaar verslag gedaan van de voortdurende oorlog in zijn land. Hij heeft ook geholpen om hulp te geven in de meest getroffen gemeenschappen door het hele land heen. Hij heeft Jemen verlaten in 2020, voor een urgente behandeling aan zijn ogen. Terwijl de oorlog nog voortraast en er geen einde in zicht is, is hij naar Nederland gekomen om asiel aan te vragen. Hij verblijft op de asielboot bij Stellendam en vertelt zijn verhaal, dat vanuit het Engels is vertaald door Miranda Groenendijk.
"Er is ongeveer een maand verstreken in Nederland en ik voel me nu al thuis. Voor iemand zoals ik, die uit een uit elkaar gedreven oorlogsland als Jemen komt, is zelfs het kleinste vriendelijke gebaar veelbetekenend. Terwijl dat, als je beseft wat ik heb meegemaakt, allesbehalve normaal is. Voor ik hier kwam, ben ik meer dan twee jaar in Barcelona geweest voor een pijnlijke en uiterst precieze oogbehandeling. Ik heb gehoord van de vele mensen die van over de hele wereld komen en asiel hebben gezocht in Nederland. Dus mijn eerste instinct toen ik voor het eerst met de Nederlandse autoriteit in aanraking kwam, was niet al te goed. Nederland is in de afgelopen jaren overspoeld met asielzoekers die hier een thuis proberen te vinden. Het zou niet erger zijn dan wat ik in de afgelopen acht jaar al heb meegemaakt, dacht ik."
Naar Stellendam
Ik had het verkeerd. Ik arriveerde in Ter Apel op 15 november, waar asielzoekers zich verzamelden om zich aan te melden bij de autoriteit, ter voorbereiding op een asielaanvraag. De eerste persoon die ik tegenkwam, was een vrouwelijke politieagent. Een mooie en grote vrouw van midden 30, ze vroeg waar ik vandaan kwam, met een vriendelijke lach. Ik vertelde haar: 'Jemen'. Ze liep met me mee naar de vingerafdrukkencheck, een eerste vereiste voor een asielzoeker. Ze liet me zien waar ik snacks en koffie kon vinden, terwijl ik wachtte op mijn beurt. Ik was inderdaad erg hongerig op dat moment. Ik had twee krentenbollen met kaas. Ik kon het niet snappen waarom mensen zo aardig konden zijn tegen mensen die het uiteindelijk moeilijker voor hen zouden gaan maken door zich te gaan toevoegen aan de populatie. Nadat ik door de vingerafdrukkencheck was, werd ik naar een tijdelijk onderkomen gebracht, waar ik voor drie dagen verbleef voor ik terug moest naar Ter Apel. Vanaf daar werd ik naar de Meester Snijderweg 80 te Stellendam gebracht, waar ik zal verblijven tot mijn asielaanvraag is goedgekeurd.
Ik woon in een drijvend hotel, samen met een grote groep leeftijdsgenoten. Ik kan oprecht zeggen dat ik luxe leef, in vergelijking met andere vluchtelingen elders in Europa. De kamer waarin ik woon is zo schoon, het eten wat ik mag eten zo heerlijk - er is een buffet waar er meer dan genoeg keuze is om uit te kiezen - en er is roomservice aanwezig als je dit nodig hebt. De overheid heeft een dokter toegewezen die ons allemaal onderzoekt. Ik heb al een tand laten trekken en andere tand laten maken in de korte tijd dat ik hier ben. De druk in mijn oog, die constant onstabiel is, wordt met regelmaat gecheckt en behandeld. Vorige week had ik een verkoudheid, de arts kwam bij me kijken en schreef medicatie voor. De volgende dag kwam hij weer langs om te kijken of ik me goed voelde en of ik het juiste voedsel kreeg! Ik en de anderen hebben ook recreatietijd, waar we toegang hebben tot spelletjes zoals biljarten.
Meest vriendelijke dorp
Toen ik dacht dat dit meer was dan ik kon dromen, werd ik verrast door de mensen uit de lokale gemeenschap die ons kwamen bezoeken en helpen met de integratie in de gemeenschap. Drie keer in de week komt er een groep vrijwilligers van de kerk die ons meeneemt naar de dorpen, waar we een heleboel activiteiten doen. We gaan elke dinsdag naar Ouddorp. Daar kan ik het fantastische landschap bekijken en de kerken. Ik heb ook toegang tot recreatieactiviteiten, goed eten en een gids door dit prachtige land. Het belangrijkste is dat ik Henk, 67, heb ontmoet. Hij is een vrijwilliger die ons naar het dorp rijdt en weer terug naar huis brengt. Zoals zovelen uit het dorp, is Henk een heel aardige man. Hij leert ons ook Nederlands. Binnen een paar dagen heb ik de meeste mensen hier leren kennen. Ik moet toegeven, dat toen ik in Barcelona woonde, ik niemand uit de buurt kende. Inge Hameeteman (53) is ook een fantastische vrouw die ik hier heb leren kennen tijdens een integratie cursus in Goedereede Havenhoofd, de plek waar we het meest komen en wat ook het meeste vriendelijke dorp is. Hameeteman helpt ons ook met het leren van het Nederlands. Maar ze kijkt ook naar onze kleding, ze zorgt ervoor dat we passende kleding hebben. We mogen ook kiezen uit verschillende opties. Vrolijk als altijd, staat Hameeteman altijd klaar om onze vragen te beantwoorden, het maakt niet uit wat we willen weten. Samen met haar man en de andere vrijwilligers rijdt ze ons van onze woning naar het dorp en weer terug. Mijn Nederlands heeft haar al verbaasd!
Iedereen hier is zo vriendelijk, dat we ons niet verdrietig of onwelkom hoeven voelen. Ik liet een foto zien van mijn driejarige dochter Razan aan een vrouw waar ik een paar minuten mee had gesproken een paar dagen geleden. De vrouw leek mijn dochter te mogen. Ze vroeg me toen hoe lang ik mijn dochter niet had gezien. Toen ik vertelde ‘bijna drie jaar’, was mijn gezichtsuitdrukking duidelijk verdrietig, tranen verschenen in haar ogen. Ik heb toen uitgelegd waarom het zo lang heeft geduurd en dat ik nog steeds mijn familie niet kan zien. Jemen is één van de armste landen in Arabië. Het ligt ten zuiden van het Arabische Peninsula en grenst aan het olierijke land Saoedi-Arabië in het noorden. En de afgelopen acht jaar heeft ons rijke buurland ons land ongenadig gebombardeerd.
Onderdeel van de gemeenschap
Thuis heb ik verslag gegeven over de impact van de oorlog voor de westerse media en heb ik vrijwillig hulp gegeven aan de meest getroffen gebieden. Ik moest Jemen verlaten voor een urgente behandeling aan mijn oog, die niet beschikbaar was in Jemen - het is hier moeilijk tot onmogelijk om een behandeling te krijgen voor de meest kleine verwondingen. Barcelona was de beste keuze voor deze behandeling, had ik bedacht. De behandeling heeft me ontzettend geholpen. Het heeft twee jaar geduurd om behandeld te worden, een aantal operaties waren hier ook onderdeel van. Er is geen einde in zicht wat betreft de oorlog in mijn land, en toen het te gevaarlijk werd voor zowel mijn dochter als mijn vrouw, heb ik besloten asiel te zoeken. Een familielid die al in Nederland woonde, raadde aan om hier asiel aan te vragen. Hij zei: ‘Je kan dit als je thuis beschouwen’. Hij heeft zeker gelijk gehad, ik voel me al onderdeel van de gemeenschap. En ik heb het gevoel dat ik niet lang hoef te hopen op goedkeuring van mijn aanvraag en het herenigen van mijn familie."