Onze vlag
We passeerden verschillende boerderijen en het viel me op dat we nauwelijks uitingen van protest zagen tegen de aangekondigde stikstofmaatregelen van de overheid. Op ons eiland is dat wel anders. We kwamen bij een boerderij één Nederlandse vlag tegen en het duurde even tot het tot me doordrong: er is iets met deze vlag. En dat was het volgende: het dundoek hing zoals de Nederlandse vlag hoort te hangen: rood boven. Ik heb niets tegen protestuitingen van boeren. Sommige teksten op spandoeken zijn best wel geestig. En nu en dan eens nadrukkelijk langs -en een klein beetje op- de weg aanwezig zijn als agrariër mag van mij ook. Maar die vlag ondersteboven gaat voor mij te ver. Het is toch de vlag van ons allemaal en daarom: gebruiken mag, maar doe het dan goed. Ik snap wel dat een dergelijk gebruik van de vlag een uiting is van opeengestapelde onvrede over veel meer zaken dan alleen de gevolgen van de stikstofmaatregelen voor ‘onze’ boeren. Daarom hangt de vlag ook bij mensen die nauwelijks banden hebben met de agrarische sector. Het zal waarschijnlijk een gril zijn die straks weer vergeten is. Want we zijn best wel selectief in onze sympathie-uitingen. Ruim twee jaar geleden, toen ‘de zorg’ totaal niet opgewassen bleek te zijn tegen de gevolgen van het coronavirus, stonden we als één man/vrouw achter ‘onze’ zorgmedewerkers. Het was tijdelijk zo blijkt uit berichten vorige week, dat werkers in de zorg in steedse hogere en ernstiger mate te maken krijgen met fysiek en verbaal geweld. En waar is de sympathie met mensen die -naar verhouding bezien- veel meer te lijden hebben van de toeslagaffaire? Of met de afwikkeling van de aardbevingsschade in Groningen? De oplossing van de vele problemen en het wantrouwen dat er heerst richting de overheid, dient gevonden worden aan de onderhandelingstafel of bij de verkiezingen van volgend jaar. We zullen dan zien hoe de vlag erbij hangt.