Column: Zwarte nagels
Tot vorige week. Of het nu door verveling kwam of dat het voortschrijdend inzicht was, doet er wat mij betreft niet zoveel toe. Feit is dat ze het erg gezellig met elkaar hadden. Een leeftijdsverschil van negen jaar kan voor de nodige uitdagingen zorgen, maar levert wat mijn kinderen betreft ook mogelijkheden op. Als je maar ergens een overeenkomstige interesse weet te vinden.
Terwijl ik achter mijn bureau e-mail zat weg te werken, stommelden mijn jongste dochter en jongste zoon de studeerkamer binnen. "Raad eens wat wij hetzelfde hebben!' Ik klikte het laatste berichtje weg en nam mijn kroost van top tot teen op. "Jullie hebben allebei oranje in je shirt." Dat was het niet. "Allebei zwarte sokken dan." Weer mis. "Nee mama, kijk!", riep mijn zoon enthousiast, zijn handen naar voren stekend. "We hebben allebei zwarte nagels! Mooi hè!" Trots wapperde hij met zijn vingers onder mijn neus. Ik keek en viel heel even stil, alvorens mijn grijnzende dochter een hoofdschuddende blik toe te werpen. "Moest dat nou?" Dochterlief haalde haar schouders op. "Hij wilde het zelf, hoor. Wees blij dat we geen ruzie maken." Dat is natuurlijk heel wat waard, al is het een beetje jammer dat mijn zoon daarvoor met zwarte nagellak rond moet lopen. "Vanavond gaat het eraf", bedong ik kordaat. "Nee, mama", schrok mijn zoon, zijn handen achter zijn rug verbergend. "Ik wil het houden." Tsja, het is vakantie en hij hoeft niet naar school. "Tot zaterdag dan", gaf ik toe. En hij kreeg nog een bonusnachtje. Zondagochtend, net voor kerktijd, pakte ik een fles nagellakremover en een stapeltje wattenschijfjes, waarmee ik zijn vingers één voor één schoonpoetste. Waar zwarte nagellak al niet goed voor is. Ik blijf me verbazen.