Column: Gezellig
De laatste drie weken had ik dubbel zoveel patiënten. Ik nam wegens de vakantie ook de praktijk van mijn collega waar. Heen en weer scheuren, dubbel zoveel spoedgevallen, dubbel zoveel gedoe. Tropenweken, ook omdat het 39 graden werd. Ik werd er chagrijnig van en ergerde me aan mensen die eisend en onvriendelijk waren. Doorgaans kan ik daar goed tegen. Als mensen tegelijkertijd alleen maar aan zichzelf denken, krijg je conflicten. En wie het vermogen mist om te snappen dat de dokter ook voor andere mensen moet zorgen, gaat zich onaangenaam gedragen. Ik kan u tijdens het spreekuur niet bellen over uw bloeddrukpillen. Niet iedereen begrijpt dat nu eenmaal. Maar de laatste weken stoorde ik me aan dat onvermogen van mensen om hun egoïsme te temperen.
Natuurlijk hebben we het over uitzonderingen, maar die uitzonderingen (drie keer de spoedlijn bellen voor hetzelfde herhaalrecept terwijl ik op een ambulance wacht naast een stervende patiënt) kon ik moeilijker van me afschudden. Ik lag er wakker van; ik ging het die paar onsociale mensen kwalijk nemen. Ook omdat ik van acht tot vijf voor honderd procent aan u denk en volstrekt ten dienste van u ben, maar toch boosheid ontmoet.
Dit land heeft een huisartsentekort om die reden. Omdat geneeskundestudenten heel graag willen strijden voor patiënten, maar al heel vroeg ontdekken dat huisartsen een berg weerstand voor de kiezen krijgen van hun patiënten. Ik hou van al mijn patiënten. Dat meen ik. Maar sommigen maken dat erg uitdagend. Sommigen. De meesten van u zijn redelijk, verstandig en zelfs gezellig. U maakt mijn werk mooi en waardevol. Maar sommigen…
Zucht. Wat een onprettige column is dit! Doorgaans schud ik ze in een kwartiertje uit mijn mouw, maar ik zit al een uur achter dit toetsenbord. Kan ik het wel maken om zo hard te zijn over mijn patiënten? Klaag ik niet te veel over mijn mooie beroep? Draag ik niet bij aan de verhuftering en de toenemende ontevredenheid van de samenleving door zo ontevreden te doen? Ik weet het niet goed. Ik hoor mijn collega’s steen en been klagen over deze dingen. Er is zoveel frustratie in huisartsenland. Over hoe eisend gedrag van patiënten in de laatste jaren extreem verergerd is. We verliezen ons vermogen om stoïcijns te zijn.
Gelukkig is vandaag mijn vakantie begonnen. Drie weken geen strijd en geen boosheid. Even lekker bijtanken. Of ik daarna weer terugkom, zie ik dan wel weer…