Echtpaar Neleman legt hun zeilboot graag aan in Middelharnis
MIDDELHARNIS - Er staat een aardige wind, maar toch dobbert de 'Orion' van Ton en Joke Neleman (beide zeventigers) rustig op het water aan het havenkanaal van Middelharnis. Ze wonen in Capelle aan den IJssel en varen inmiddels zo’n zestig jaar. "De laatste jaren is ons vertrekpunt vaak Willemstad. Dan varen we langs de Zeeuwse en Zuid-Hollandse eilanden. Hellevoetsluis en Middelharnis zijn bij ons favoriet."
Tekst en foto: Erwin Guijt
Het fijne aan Middelharnis is dat er dichtbij zoveel winkels te vinden zijn. "En je kunt hier nog een goede ligplaats vinden. Natuurlijk is het wel eens druk, maar nooit echt vol.’’ Ze glimlachen even. “Als je zo lang vaart, weet je waar de havens liggen en wat de leuke plaatsjes zijn." Met hun boot komen ze vaak in deze hoek. Al zien ze de perikelen rondom de Haringvlietbrug wel als een probleem. "Die gaat nu nog maar twee keer per dag open. Daar moet je goed rekening mee houden." Morgen gaan ze door naar Hellevoetsluis, zondag hopen ze weer thuis te komen.
Brandschoon
Als ze al zo lang varen, hebben ze elkaar dan ook leren kennen op het water? Zij: "Nee. Of nou ja, op bevroren water: de ijsbaan." De vader van de heer Neleman was zeiler, en na de oorlog leerde deze zijn zoon zeilen. Even hebben ze nog een motorboot gehad, maar uiteindelijk kwamen ze toch weer uit bij zeilen. "Je vaart op de kracht van de natuur. Het eerste stukje, door het havenkanaal, vaar je op de motor. Dan gaat de motor uit en hijs je de zeilen. Heerlijk: je hoort alleen nog het klotsende water en de klapperende zeilen. Dat is zo’n mooi moment, heel rustgevend."
Zijn vrouw vult aan: "En je hebt het gevoel van vrijheid op het water. Bevalt het ergens toch niet, kan je zo weg. Daarnaast verveelt zeilen nooit. Ook al ben je bij wijze van spreken al honderd keer ergens geweest, we hebben het toch weer naar ons zin." Bij Middelharnis gaat ze ook even langs de winkels op d’n Diek. Met een lach: "Ik scoor altijd wel iets." Ook pakken ze regelmatig een terrasje, of maken een wandeling. Ze zijn dus tevreden met Middelharnis als haven. "Een ligplek is hier relatief goedkoop, en het sanitair is brandschoon." Het enige wat eigenlijk nog mist, is een zoetwatervoorziening aan de steiger.
Watersnoodramp
Een jaar of vijftig geleden kwam Neleman voor het eerst met de boot op het eiland. Een tijdje lag hij in het haventje van Den Bommel. Maar toen al was het eiland geen onbekend gebied. "Mijn vader heeft na de Watersnoodramp als aannemer meegeholpen met de wederopbouw. We lagen in de kost bij een oudere vrouw. Toen waren de pensioenen nog niet zo geregeld als nu, en kon je als oudere iets bijverdienen als je bijvoorbeeld je zolder verhuurde. Toentertijd ging de reis naar het eiland nog per stroomtram en veerboot." Mevrouw Neleman: "Al met al hebben we best een binding met het eiland."
En er wonen aardige mensen op het eiland, ontdekte het echtpaar. "We hebben een keer pech gehad met de boot: we hoorden een knal en het begon flink te roken. De andere dag moesten we echter echt naar huis." Ze werden voor hulp doorverwezen naar de Menheerse Werf. "Coerd de Heer concludeerde dat het om de accu ging en hij beloofde een nieuwe te regelen. De volgende dag kregen we om tien over tien een telefoontje: hij stond vast in de file, maar had de nieuwe accu. Hij heeft ons ontzettend goed geholpen. Het was top." Daarnaast valt op dat eilanders elkaar nog groeten. "De eerste keer hadden we zoiets van: kennen die mensen ons? Van huis uit waren we niet gewend dat mensen elkaar nog groeten."
Kwajongens
Over het eiland gesproken: als ze hier al zolang komen, hoe hebben ze het eiland zien veranderen? Daar moeten ze even over nadenken. "In grote lijnen wel redelijk hetzelfde. De agrarische gemeenschap is erg belangrijk. En vroeger had je kwajongens op brommers, die zie ik hier nu nog wel eens voorbijkomen." Wel is het eiland wat meer toeristisch geworden. Toch is weten in welke provincie Goeree-Overflakkee ligt nog wel een dingetje. "Mensen denken vaak dat dit Zeeland is. Terwijl Zuid-Holland ook hele mooie eilanden heeft, waarvan dit er een is. Dat zijn toch dingen die je als Nederlander hoort te weten?"
Ten slotte: de boot van het echtpaar draagt de naam ‘Orion’. Zit daar nog een verhaal achter? Neleman: "Ik heb vroeger bij de Koninklijke Marine gezeten, bij de Marineluchtvaartdienst om precies te zijn. Daar hadden we vliegtuigen van het type Orion, waar ik veel mee heb gewerkt." Hij glimlacht bij de herinnering. "Op een gegeven moment is besloten om de vliegtuigen te verkopen. Dus toen ik een boot ging kopen, wilde ik ervoor zorgen dat er toch nog een Orion bleef. Dat werd deze boot."