Vloeken in de kerk
Er wordt wat gescholden en gemopperd vanwege het niet accepteren van elkaars gedrag. Puur omdat ze het vermogen niet meer in zich hebben om te relativeren. Wat dat betreft is en blijft dementie, welke vorm dan ook, een rotziekte. Decorumverlies (het verlies van fatsoensnormen) kan rekenen op onbegrip, frustratie en soms totale escalatie tussen de bewoners onderling. Zolang medebewoners rustig een spelletje doen, gezellig kletsen, zich gedragen, gaat het nog wel. Maar bij ernstig afwijkend gedrag als slaan, schelden, spugen, schoppen, vloeken wordt het ook voor ons als verzorgenden lastig welke tools je moet inzetten.
Voor familie valt het ook niet mee. Pa en moe die altijd netjes leefden, trouw ter kerke gingen en dan nu zó…?! Heel verdrietig!
En ja, ook voor de medebewoners! Want wees nou eerlijk: je zou heel de dag maar zitten op zo’n woongroep, met een vloekend persoon naast je.
Het doet me denken aan een voorval wat ik lang geleden hoorde van een collega:
Een pastoor (met dementie) en een andere bewoner zaten samen op een bankje. Ineens begint de man naast de pastoor vanuit het niets hard te vloeken en te schelden. De pastoor, die wel wát gewend was in zijn parochie, kijkt de man es aan van opzij. Zet z’n bril op z’n neus en reageert heel bedaard: ‘Nou, fíjn gemeentelid bent u’.
Zo kan het dus ook?!