Normaal of ongewoon
De afgelopen weken zijn erg chaotisch geweest. Veel te doen, veel veranderingen en veel te verwerken. Dat laatste deel zorgt voor kopzorgen en spanningen. Maar de rust keert gelukkig langzamerhand weer een beetje terug.
Hoe vaak ik de laatste weken geroepen heb "lang leve de puberteit" is niet meer op 1 hand te tellen. Poeh, wat een moeilijke fase. Het lichaam en humeur veranderen aan alle kanten en de hormonen vliegen door de lucht.
Van alle fasen die we met Sem doorlopen hebben, vind ik deze echt een van de moeilijkste. Maar ook blijf ik telkens in mijn achterhoofd houden dat het ook eindelijk iets normaals is. Iedere jongere gaat door deze fase heen. De één iets lastiger en aan de ander merk je zo goed als niets. Maar voor onze Sem is het erg verwarrend. Zijn lichaam doet alles wat je van een 16-jarige kunt verwachten, maar in zijn hoofd gaan sommige dingen er nog als een 8-jarige aan toe. U kunt zich voorstellen wat een strijd dat soms oplevert.
Toch zijn er ook leuke kanten aan deze fase. Heerlijk genieten van dezelfde dingen bijvoorbeeld of de zorgzaamheid die vergroot en het genieten van dezelfde activiteiten. Love it.
Pas geleden sprak ik iemand die nauw betrokken is geweest bij de zorg over Sem in het verleden. Ze had ons gezien en schrok hoe groot Sem geworden is. Tevens vertelde ze hoe bijzonder ze het nog steeds vindt hoe wij Sem begeleiden en hem door situaties sturen. 'Jullie zijn echt zijn steun en toeverlaat.' Ik zei haar dat het voor ons de normaalste zaak van de wereld is. Ze drukte me op mijn hart dat dit niet de normaalste zaak van de wereld was en we trots op onszelf mogen zijn.
De afgelopen dagen, tussen alle perikelen door, dacht ik vaak aan deze woorden en het doet me goed. Trots.. nee, dat ben ik nog steeds niet snel. Maar wel blij dat we er voor onze knul kunnen zijn. In normale of ongewone tijden.